Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Jens Tvedt
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
som liti og stød let alle desse blanke, blinkande prikkarne sviva
kring seg; ho var liksom styremannen fyr det heila, ho. Og
„vedrbrauti" gjekk som ei Ijos spong tvert yver himmelen og skifte han
i tvo.
Ein slik klaar kveld lyt du sjaa upp og vert standande og stira
paa alle dess gyllne prikkarne, som maurer og rører seg der uppe
— desse tindrande augo. Du vill kann henda ynskja greida paa,
kvat alt detta er, og kvat det skal vera til. Men um du spør,
kann ingen svara, for det er ingen, som veit nokot, — og endaa
sum e letst vita so mykjet. Elder du vil undrast og mjukna ; det
kjem yver deg ein undarleg otte, ei traa etter eitkvart, du ikkje
veit namn paa. Tanken hev ikkje nokot, han kann haka seg fast
i, og vert liksom naamen.
Daa vaknar kjenslorne, og draumarne kjem, sviv att og f ram
og vev deg inn i ôrfine traadar, som heng i hop med halvgløymde
minne og løynde voner. Det, som er langt borte, kjem nær, og
det næra er ikkje meir. Det gamla vert nytt, og det nya gamalt.
Du liver i ei onnor verd; — ei usann verd er det vel, men det
usanna vert ofta det sælaste . . .
Efter „Hamna-tjonet" fulgte i 1891, „Tengill Hovda" og
„Vanheppa". Denne siste "Fortælling er TVEDTS dybest eiendommelige
og selvstændige Verk. I intet af sine Vestlandsbilleder har han
skildret en Verden, saa urmenneskelig trang og mørk, saa afstængt
mod enhver Luftning udefra. Af denne Bogs Figurer er én
uforglemmelig: gamle Durdei, et rent Uhyre af Ondskab og
Havelyst, — helt ind i Døden krummer hendes Fingre sig som Klør for
at holde paa det Mammon, hun nu er nødt til at efterlade
andre. Hele hendes Væsen er tegnet i den kraftige Karakteristik
af hendes ydre Person, hvormed Fortællingen begynder: „Ho
var graagul og skrukkutt som ei næver i andlitet, tannlaus og
surøygd. Under nosi hekk ein blank drope, som ho ender og
daa var uppe og turkad vekk med ein skiten skinnturr neve.
Huva og valk fekk ho slik hovudverk av, at ho vilde svimla, og
difyr gjekk ho til kvardags med ein rendutt halsklut kring hovudet.
Graa haarfliser sprikte ut gjennom eit og annat holet. — Naar
ho lettad hovudet ein grand, synte det i halsen ei skiti ullskjorta
med ein raud traad att i staden fyr knapp. Skinntrøya, ho til
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
