Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - III - XII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
385
lysegraa, for solen skinnet her, og den mørke cypres*
lund stod som en mur bakom.
Gunnar holdt hænderne for sit ansigt og bøiet
sig ned paa knæ, til han laa med hodet nedpaa de
visne blomsterkranse.
Han kjendte vaarens træthet i alle lemmer, og
blodet randt sykt av sorg og savn ved hvert av hans
hjertes tunge slag. Jenny — Jenny — Jenny — hendes
lyse navn hørte han i hvert av vaarens fuglefløit,
og hun var død —.
Hun laa dernede i mørket. En lok av hendes
lyse håar hadde han klippet av, og han bar den
inde i lommeboken. Han kunde ta den op og la
den funkle i solen — og de smaa fattige gnister
var alt, hvad solen nu kunde naa og tende av hele
hendes svære, skinnende håar.
Hun var død og borte. Der var nogen billeder
igjen efter hende, og der hadde staat et litet stykke
om hende i aviserne. Og der var en mor og nogen
søstre, som sørget over sin Jenny — den virkelige
hadde de aldrig kjendt og de visste ingenting om
hendes liv og hendes død. Der var de andre — de
stirret fortvilet efter den Jenny, de hadde kjendt —
de visste noget, men de forstod ingenting —.
Det var bare hans Jenny, hun som laa her.
Helge Gram var kommet til ham. Han hadde
spurt, og han hadde fortalt, og han hadde jamret
og tigget:
«Jeg forstaar jo ingenting. Vet du det — forklar
mig det, Heggen. Du vet det. Kan du ikke si
mig det, du vet!»
25 — Undset: Jenny.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
