Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Han stein braut or aakren, og veitor han grov,
og rothogg, og myrar han snudde.
Han bala og bygde, men alt var med hov,
so der soin ein konge han budde.
Med hus og med gard
det makelaust var.
Det var so at ingen det trudde.
Men Ola laut lenger. So vaaro hans ord:
«Eg sliter, men aldri vert sliten.
Det nyttar so lite aa liva her nord,
og bu her og byggja paa biten.
Den Mjøsa er stor —
d’er mykje til fjord;
men endaa ban er meg for liten.»
So Ola han tok til Amerika ut,
der mannen so sott ikkje dorm ar.
Han fekk seg ein gard, men han hadde si sut
med solsteik og tora og stormar.
Der kjeltringer han
i mengdevis fann,
og m akkar og tlugor og ormar.
No spørst det at rom han ei endaa kann faa,
og der som Ler lieime er huga,
men at i Amerika tenkjer dei paa
no snart fraa seg sjølve aa fljuga.
Um soga er sann,
eg segja ei kann ;
for folk er so fæle til ljuga. Aasmund Vinje.
66. Alene igjen.
Ombord paa et stort engelsk dampskib som gik i rute
mellem England og Ostindien, hadde en ung mand, en ganske
ung mand fra Kristiania, plads som styrmand.
Den unge rolige, pligtopfyldende mand nød alles agtelse
ombord; men det rike maal av sandt lieltemod soin bodde
Veita: grøft, rende. — Med hov: saa det forslog. — Vaaro,
gldgs. flertnl: var. — Tora: tordcu. — Sporst: fortælles.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
