Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Med Fram over Polhavet - Driften over polhavet
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
FRIDTJOF NANSENS SAGA
å være tre enn en, og søkte tilbake til de andre fortere enn han
hadde forlatt dem. Bjørnen tok samme kurs, og gjorde nu god fart.
Hansen syntes det blev litt betenkelig, og mente tiden var kommet
til å anvende et middel han hadde sett anbefalt i en bok — han
reiste sig i sin fulle høide, slo med armene og hylte med sine lungers
fulle makt, kraftig assistert av de andre. Men bjørnen holdt både
kurs og fart fullstendig uforstyrret. Nu blev situasjonen kritisk.
De snappet hvert sitt våben, Hansen en ispil, Johansen en øks og
Blessing ingenting; ropte av alle krefter: «Bjørn», «Bjørn!» og
skar avsted mot skuten alt de vant. Men bjørnen holdt sin støe
kurs til teltet, og først da den hadde undersøkt alt der, drog den
med veldige skritt efter rømlingene.» Nansen var nu i sprang imot.
«Da den fikk øie på mig stanset den forbauset op, som om den
tenkte: mon hvad er du for et kryp? Jeg gikk inn på et godt hold,
den stod rolig og så stivt på mig. Endelig dreiet den litt på hodet
og jeg sendte den kulen i halsen. Uten å røre et lem sank den
ihop.» Det var en mager hanbjørn. En kule gjennem halshvirvelen
eller gjennem hjernen er det eneste som dreper en isbjørn øieblikkelig,
selv med en kule gjennem hjertet kan den løpe mange meter og
avstedkomme ulykker.
Efter den dag, og enda mer efter at Peder i 95 hadde fått en
bjørn til å bite ham i hoften, gikk karene ikke på isen uten våben.
En natt snek en bjørn sig ombord to ganger og tok hver gang
en hund med sig. Den ene av disse hundene var folkevond, særlig
på Johansen. Om han satt oppe i tønnen og plystret i vintermørket,
hylte «Svarten» av sinne langt ut på isen. Da de fant levningene,
sier Nansen : «Er De glad nu Johansen, siden Deres uvenn er ute
av verden?» — «Nei, jeg er bedrøvet». «Hvorfor det?» — «Jo
fordi vi ikke blev venner før han døde.»
— Det var denne hunddreperen som vilde ha lårstek hos Peder,
da han kom med en løkt og vilde se hvad der var for leven ved
skuteveggen; der lå en bjørn og rev i en hund. Da bjørnen for på
ham, drev han til den med løkten i hodet, så bjørnen satte sig og
så på ham. Peder nyttet pausen til å renne op og rope alarm. Og
så for de ut alle som fikk fatt i børse, det hastet, der lå bjørn
og gnog på en levende hund. «Skyt, skyt, hu vil ikkje brænn»,
skrek Peder, børsa hans var full av frossen vaselin. I Nansens børse
satt en strydott, ikke til å få ut. Og styrmannen han hadde også
120
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
