Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Hus og Mark med baade Ba;r og Blom,
alt eg noytte som ein Eigedom
med baade Lut og Lunnar.
Der var Dalar og Lider nog,
der Lur og Bjollor klungo;
Der var Ruster og fager Skog,
der tusund Fuglar sungo.
Tett med Stova stod ei Bjork so breid,
der hadde Skjorerna sitt gamle Reid,
Staren song i kvar ein Topp, som beid,
og Erlor i Tunet sprungo.
Heima var eg so vida kjend
og slapp inn, kvar eg vilde,
i kvart Hus i den heile Grend,
um endaa Folket kvilde.
Der var Kjenningar i kvar ei Kraa,
og naar eg ukjende Folk fekk sjaa,
spurde eg radt, kvar dei var ifraa,
og dei var lika milde.
Var det nokon, som der leid vondt
og vardt fyre Tap og Spilla,
braadt det spurdest um Bygdi rundt,
og alle tykte, det var illa.
Ofta minnest eg mi gamle Grend,
naar eg framand ut i Verdi stend,
heimlaus, frendelaus og litet kjend,
og likar paa Leiken illa.
Hugen.
(Tone: Kjerringa med Staven.1
Hugen fer so vida
millom Von og Kvida.
Myket kjemer til, som ingen hadde spaatt,
myket kjemer stort og verder sidan smaatt.
Hugen fer so vida.
noyta, bruge. — I.ut, I.od; Del;
Eien-del. — Lunn, Tviertraier, som er nedlagte i
Grunden paa et I.andingssted, forat Handen
lettere kan tra_’kkes op paa Land og srettes
ud. — Rust, J.und, Skovbakke. — Skjor,
Skjrere. — bida, vrere, findes. — radt,
lige-frem. — ver da fyre, blive udsat for. —
likar illa paa, synes ilde om. — Von,
Haab.
Hugen fer som Daaren,
droymer stodt um Faaren.
Fram i Vegen trur eg, er ein Bakke bratt;
naar eg kjemer der, so er det berre tlatt.
Hugen fer so vida.
Hugen fer som Draumen
att og fram i Straumen.
Fram i Vegen vist eg ventar meg en Skatt;
naar eg kjemer der, so er han burte radt.
Hugen fer so vida.
Hugen fylgjer Tidom,
tröyttest ut av Stridom,
Naar eg ser, eg inkje Huset större fer,
gjerer eg meg nogder med det, som det er.
Hugen fer so vida.
Saknad.
Eg veit so vel, det finst ein Skatt,
som vel eg hava maatte;
og ingen Mann det vilde skadt,
um eg den Skatten aatte.
Og fann eg den, var alting vel;
eg skulde vera rik og sasl.
Men aldri veit eg Grunnen,
der han skal verda funnen.
Eg veit so vel, det finst ein Stad,
kan henda na;r ved Sida,
der vist eg skulde verda glad
og glöyma burt all Kvida.
Og kom eg der, so fekk eg naa
den Ting, som mest eg sakna maa.
Men det er heile Skaden:
eg finner aldri Staden.
Eg veit so vel, det finst ein Barm
med same Kjensla inne,
med same Hug og same Harm
og same Von og Minne.
Og fann eg den, vardt alting rett,
og Livet skulde skrida lett.
Men det er let at minnast:
me skulo aldri finnast.
Fa are, Kare. — radt, med engang. —
nogd, fom0iet. — Kjensla, 1’olelse.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
