Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Af „Storegut“.*)
Storegut er bukjaer.
Han Storegut ingenting drog seg fraa;
i Elsk han til Alt var bunden,
baad’ Folk og Fe, baade store og smaa,
ja endaa Katten og Hunden.
Det Hjarta, som elskar, for alt maa slaa.
Han vaksen var up baad’med SaudogGjeit
og Bukken med Skjegget lange.
Han saag det, at Bdlingen myket veit
og gjeng der med Tankar mange;
sjolv Grisen er klok, om hann enn er feit.
I Fe som i Folk er eit Hjartalag;
dei kunna i Elsk seg gilda.
Du seer, at dei hava eit Mannadrag
og graata, so Taarer trilla.
I alt, som hev’ Liv, er det sama Slag.
Som Smaagut han gjcette; daa lierde han
med Bolingen stodt at spraaka.
Og altid det sama so gjorde han,
naar sidan eit Naut han raakad.
Med alting han talar den gode Mann.
Og Vyrdnad han lcerde af velverd Ku,
af Hesten han la:rde sansa,
af Lambet han la:rde seg lett at snu,
af Bukken at hallingdansa.
Sjaa Livet ikring deg, so dansar du!
Og raakad det til, han ein Mann fekk sjaa,
som Hesten sin slog og plagad,
so kunde han Hesten spretta ifraa,
og Lasset i Kneiken draga.
Den Veike skal Hjelp af den Sterke faa.
Og gjaatt’ han om Vaaren, naar Snjoen
gauv,
og Bölingen solten stunde,
so braut han af Raunen det vesle Lauv
til Kui, som stod og drunde.
Mot Bon af den Soltne ver aldri dauv!
*) Teksten i »Storegut« er aftrykt efter
Vinjcs egen Udgave (1866); forovrigt har man
fulgt »A. O. Vinjes Skrifter i Utval«, u<lg. af
»Det norske Samlag«.
bukj:er, egl. selskabelig, som gjerne
fol-ger Flokken (om Kreaturer). — gilila, gjore
sig gilct. gjsev. — velverd, vcerdt det, som
godt er. — Kneik, tverbrat ISakke. — gauv,
af guva: ryge. — stunde, af stynja: stonne.
Kaun, Rogn. — drunde, af drynja, dronne.
Og glad var hans Boling i Guten sin,
og rundt seg kring honom kransad,
og kyste hans Hender og Blomekinn
og ti]) efter honom dansad.
Det Hjarta, som elskar, kver Skapnadfinn.
Han livnad vardt up kverein einast Vaar,
naar Kid han seg saag at kjteta.
Dei sumrar han gjekk liksom sjuk og saar,
naar ikki han Fe fekk gjreta.
I Borddalen gjsett’ han det siste Aar.
Storegut gjeng med Otte.
Her einsam eg gjreter i Hugen heit
j og maa paa so mangt meg minna:
Örn eg skulde doy, det Ingen veit,
kvar atter dei skal meg finna,
og fram til Kyrkja meg vinna.
Det lokkar og dreg, so eg knapt meg tem:
eg hoyrer som nokot laata.
Eg veit ikki, kvat det er paa megkjem.
Det er so eg mest maa graata
og kan ikki sjolv meg maata.
Kvereinaste Striden eg stridd’ og stod,
til Siger eg snudd’ og vende.
Men no er som burte baad’ Magt og Mod,
so Maken meg for ei hende.
Nei aldri til sligt eg kjende.
Kver Stytta mi er som eg Staven skjflyr
af morkne Ved skulde skjera.
Det tynger og tynger, for Mannen doyr:
han kann ikki Byrdi bera.
Det er vel, eg feig maa vera.
Det hende meg ofta eg sat i Sut
med storknat Maile i Munnen,
og ofta det var, at eg vilde ut,
men Vegen vardt aldri funnen,
og altid eg stod som bunden.
Som Barnet mod Fanget til Mo’r kan traa,
so fraa meg eg vilde springa.
Men aldri som dette det trengde paa;
og aldri det slikt meg tvingad.
Det ligg som ein Stein for Bringa.
k ja; ta seg, hoppe af I.ystighed.— Otte,
Frygt, Anelse. — t em, af temja, taimme. —
skjoyr, skjor. — feig, som snart skal do.
— Sut, Sorg. — traa, laenges.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
