Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXIV. Robinson og Fredag
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
151
og stod berre og stirde og undra seg paa
koss det var gjenge til at det var drepe.
Robinson fekk med ’det same auga paa ein
fugl burti ein tretopp og skunda seg og ladde
byrsa sf att. So ropa han paa Fredag og
bad han koma og sjaa paa daa han skaut;
han laut venja han av med denne toskutte
rædsla for, skot. Daa Fredag kom peika
Robinson paa fuglen og paa byrsa si; so
skaut han, og fuglen datt i marki. Men daa
vart Fredag berre endaa meir forskræmd.
Han hadde kje sét at Robinson ladde byrsa;
han trudde det laag trolldom inni ho, og at
ho kunde drepa kva ho vilde, baade nær og
langt ifraa. Han hadde visst gjeve seg til
aa beda til byrsa liksom til ein gud, dersom
han hadde fenge lov til det. Otten sat i han
i mange dagar etter, og det var lenge han
ikkje vaaga aa koma byrsa nær. Men naar
han var aaleine tala han til ho og svara ho,
plent som ho hadde sagt eitkvart til han]
og han sa sidan til Robinson at han hadde
bede byrsa at ho ikkje maatte drepa han.
Daa, dei kom heim med kidet og hadde
lema det sund, koka Robinson straks noko
av kjøtet. Han aat fyrst eit stykke sjølv og
let so Fredag faa eit stykke, og det var likt
til at han lika det godt. Robinson aat salt
attaat. Fredag smaka og paa saltet; men
han sputta det straks ut att og tykte det var
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
