Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXVII. Dei slæst med villmennerne att
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
177
og daa var det uraad aa staa seg for dei.
Han sprang ut i ein baat og bad Fredag vera
med.
Daa fekk han auga paa ein mann som
laag botten paa hender og føter nedi botnen
paa baaten. Det var ein fange til som vill
mennerne hadde vilja slagta og eta. Han var
mest daud av rædsla og visste ingen ting um
det som hadde hendt paa land; han kunde
ikkje reisa so mykje paa seg at han kunde
sjaa ut yver æsingi. Robinson skunda seg
og skar av bandi og vilde hjelpa han upp;
meneden arme mannen var so utpint at
han kunde korkje staa eller gaa; han berre
sukka eg stunde og trudde^ nok at det var
manne-etarane som løyste han og vilde
drepa han.
Daa Fredag kom ut i baaten, sa Robinson
at han skulde tala til indianaren og segja at
han no var fri. Sjølv tok han fram flaska
si att og slo i han ein sup brennevin. Daa
tok han endeleg til aa skyna at det ikkje
var fiendarne hans som stelte med han, og at
han no var berga. Han reiste paa seg og tok
til aa tala. Daa hende det noko underlegt
med Fredag. Han sprang burt til fangen og
slo armarne kring han og kyste han mange
gongjer; han log og ropa av gleda og sprang
upp og dansa ikring som han vøre reint ør.
Robinson spurde nokre gongjer vøre som kom
23
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
