Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXIX. Upprørarane
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
191
fe , i
ein (mistanke. — Baaten kom inn mot land
og leita etter ei hamn eller vik til aa leggja
inn i, var det likt til. Men han kom ikkje
so langt hit til denne- kanten at baatsfolki
fekk auga paa den litle elveosen og viki
utanfor. Dei sette sistpaa inn mot strandi
eit stykke lenger sud, mest paa same staden
som der villmennerne hadde landa sist. No
saag han godt at det var engelsmenner. Dei
var 11 stykke, og tri av dei saag ut til aa
vera bundne. Seks av baatsfolki sprang straks
upp paa strandi og drog sidan dei tri fan
gacne upp etter seg. Den eine av fangarne
bar seg som han var reint vitskræmd og bad
for livet, og dei tvo andre rette og upp
armarne av og til liksom dei bad um naade.
Robinson stod og stirde paa denne syni
og skyna ingen ting. Fredag hadde og kome
upp paa bergtoppen, og med ein gong sette
han iog ropa: Aa husbond, no ser du at
engelsmenuerne ét fangar liksom raude
menner ! „
Nei nei, dei vil ikkje eta dei, men eg
er rædd dei vil drepa dei," sa Robinson, han
skyna med eit kva det var dei etla seg til
aa gjera. Han va»t so teken at han skalv
der han stod og venta i kvar stunde at dei
arme fangarne skulde verta drepne. Hadde
han havt spanjoren og gamleindianaren hjaa
seg attaat Fredag, skulde han freista aa berga
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
