Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Aasmund Olavson Vinje (1818–1870) - Hjonlaus
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
370
ho reid med ein annan sin brude-veg
den dagen, som stova fekk tak paa seg.
Paa taket stod Sigurd med mold i sko
og saag ned paa ferdi og talad so:
»Lat gjentungen rida i brudlaups-rus,
ho fær vel ein brudgom, men inkje hus«.
No aatt’ han ein gard som ei fager brud.
Han takkad’ seg sjølv og den gode Gud.
No vilde han fulla for aalvor fri,
og kom til ein bekk, han seg speglad’ i.
Han vilde seg sjåa, kor han no saag ut,
um han var ein høveleg friargut.
Han kvakk, og han skreik: »Eg er turr som torn,
eg skruknar, eg skorar som naut paa horn.
»No er det for seint til at gifta seg,
um gjenta meg teker, ho tok ’ki meg:
Ho kan ikki gjeva meg hugen sin,
men gifter seg berre med garden min.
»Nei, daa skal mit liv, som var sterkt og stort
ei enda, som det var av galskap gjort.
Eg liver som fyrr": eg er Sigurd-svein,
eg dyrkar min gard, og eg sprengjer stein.
»Eg vantad’ ei kone, daa eg var ung:
no eldest eg av, og verdt styrd og tung.
Lat ungdomen giftast og gleda seg,
som sveinkall eg gjeng og er mann for meg.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
