Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Det norske Teatret 25 år av Olav Dalgard
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Det norske Teatret 25 år
Dei første 5—6 åra til Det norske Teatret merker seg ut med ei streng
konsekvent programline. Det var ein kamp for å halde seg oppe økonomisk
og kunstnarleg. Men først og fremst var det ein kamp for å få fram ein
nynorsk dramatikk som heldt mål. Månge nye dramatikarar melde seg, den
mest produktive var Olav Hoprekstad. Like vel skörta det på repertoar, og
det vart naudsynt å ty til riksmålslitteraturen for å finne stykke som kunde
halde økonomien oppe, til Petter Egge, Vilhelm Krag o. fi. Dei strenge
litterære krav måtte vike for dei meir populære. Amatørscena i Bøndernes
Hus gav ikkje stort spelerom, og vona om å få eige tidhøveleg scene var ikkje
stor. Kristiania kommune la ikkje skjul at den ingen interesse hadde for
teatret, tvert om, og det norske storting hadde enno ikkje teke til å
interessere seg for teaterkunsten. — Situasjonen vart meir og meir trugande, og
utvegen vart den vanlege som for alle naudstadde teater, ein fekk slappe
på repertoaret.
Ei tid lykkast det å finne eit utanlandsk bonderepertoar som forlikte
kasse og kritikk. Jeppe Aakjær, Selma Lagerlöf og Fritz Reuter hører til
denne lykkelege sameining for ein teatersjef. Karl Schønherr, Strindberg
(Løysingsordet) og Hauptmann (Hannemor) gav meir ære enn gull. Ved
juletider 1919 var kassa på nytt skrapa og gode råd dyre. Teatersjefen leita,
og fann Wennerstens «Brødrene Østermanns huskors». Og dermed var kassa
berga for lang tid framover. For første gong kunde teatret tende den raude
lykta kvar morgon, og halde ho brennande den eine månaden etter den andre.
For første gong hadde det lykkast teatret å nå fram til det breie publikum i
hovudstaden.
Men slike suksessar har lett for å liemne seg, dei har teke knekken på så
mangt eit teater som byrja med den beste vilje til å tene den kravstore Thalia.
Det norske Teatret slapp heller ikkje i frå den store heppa utan fårlege
flekker. Synspunktet: ten pengar med det er tid — og tida hadde overflod •
på pengar — tok överhand, den eine bråkande folkekomedien løyste av den
andre, norske og svenske gjekk hand i hand. Det ålvorlege repertoaret
fekk vente.
Det er ingen grunn til å bruke bare vondord om den dramatikken som
liar fått det tvilsamme namnet, folkekomedie. Det var til å byrja med eit
sunt folkeleg innslag i det tungt meltande «sjeledramaet», som tok
överhand ved dei fleste nordiske teater i slutten av førre hundreåret, og som etter
120
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
