Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Icelandic Reader
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
elzti, hann var mikill maðr vexti ok styrkr, vel vígr, syndr
sem slr, [[** sic... **]] manna fóthvatastr, ok skjótr ok öruggr, gagnorðr ok
skjótorðr, ok skáld gott, en þó laungum vel stiltr; hann var
jarpr á hár, ok sveipr í hárinu, augðr vel, fölleitr ok skarpleitr,
líðr á nefi, ok lá hátt tanngarðrinn, munnljótr mjök, ok þó
manna hermannligstr. Grímr hét annarr son Njáls, hann var
fríðr sánum, ok hærðr vel, dökkr á hár, ok fríðari sánum en
Skarpheðinn, mikill ok sterkr. Helgi hèt inn þriði son Njáls,
hann var fríðr sýnum ok hærðr vel, hann var styrkr maðr ok
vígr vel, hann var vitr maðr ok stiltr vel; allir vâru þeir
ókvângaðir synir Njáls. Höskuldr hèt hinn fjórði son Njáls, hann
var laungetinn, móðir hans var Hróðný, ok var Höskulds dóttir,
systir Íngjalds frá Keldum.
33. Gunnarr reið ok þeir allir, en er þeir komu á þíng,
þá vâru þeir svâ vel búnir, at öngir voru þar jafnvel búnir,
ok fóru menn út or hverri búð at undrast þá. Gunnarr reið
til búðar Rángæínga, ok var þar með frændum sínum.
Margir menn fóru at finna Gunnarr, ok spyrja hann tíðinda; hann
var við alla menn lèttr ok kátr, ok sagði öllum slíkt er vildu.
Þat var einn dag, er Gunnarr gekk frá lögbergi, hann
gekk fyrir mosfellíngabúð, þá sá hann kono fara í móti ser,
ok var vel búin, en er þau fundust, kvaddi hon þegar Gunnar,
hann tók vel kveðju hennar, ok spyrr hvat kvenna hon væri.
Hon nefndist Hallgerðr, ok kvaðst vera dóttir Höskulds
Dalakollssonar; hon mælti til hans djarfliga, ok bað segja ser frá
ferðum sínum, en hann kvaðst ekki varna mundu henni máls;
settust þau þá niðr, ok töluðu. Hon var svâ búin, at hon var
í rauðu kyltli, ok hafði yfir ser skallazskikkju [hlaðbúna í skaut
niðr; hárit tók ofan á bríngu henni, ok var bæði mikit ok
fagrt. Gunnarr var í skallazklæðum, er Haraldr konúngr
Gormsson gaf hânum; hann hafði ok gullhríng á hendi, þann er
Hákon jarl gaf hânum.
Þau töluðu lengi hátt, þar kom er hann spurði, hvârt
hon væri ógefin. Hon sagði at svâ væri: ok er þat [ekki
margra at hætta á þat. Þikki þer hvergi fullkosta? Eigi er
þat, segir hon, en mannvönd mun ek vera. Hversu munt þú
svara, ef ek bið þín? Þat man þer ekki í hug, segir hon.
Eigi er þat, segir hann. Ef þer er nokkurr hugr á, þá finn
þú föður minn. Siðan skildu þau talit.
Gunnarr gekk þegar til búðar Dalamanna, ok fann mann
úti fyrir búðinni, ok spyrr hvárt Höskuldr væri í búð; sá segir
at hann væri í búð; gekk þá Gunnarr inn. Höskuldr ok Rútr
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
