Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Tredje häftet - Stevdansen som folkeleg domstol. Av Hulda Garborg
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Hulda Garborg
til ein kjendt visetone. Eit par andre
gjorde likeeins, og snart maatte guten
smila og laga eit vers til svar. Alt gjekk
daa upp i moro.
Um desse straffemaatane hev vore
bruka i Norig, veit me ikkje; men me
hev allvisst havt nok av nidvisor og
spottestev. Og um dei her ikkje hev
teke syndaren millom handfaste karar i
dansen med’ dei »song paa’n», so gjekk
allvisst nidvisor ofte rundt i bygdi, so
han maatte faa höyra dei. Paa denne
maaten fekk mannen og ætti hans aldri
fred; den noko hardhendte Færöymaaten
var daa i röyndi finare.
Ei nidvise um ein sauvetjuv kjenner
me fraa Gudbrandsdalen; og um ho aldri
vart dansa for tjuven, so vert ho no
dansa kring heile lande i lag og
leikar-ringar. Men si upphavlege meining hev
ho ikkje lenger; no er ho »berre til
lyst».
Daa me kjenner faa slike visor fraa
nyare tid i Norig, tek eg ho med her til
dome paa dette slage av döyande
vise-dikting.
Tonen er lett og lentug, höver til ordi
og hev framifraa god dansetakt.
Bukkevisa.
Aa bukken var brokut og bukken var svart;
Aa bukken vart burte paa ei laurdagsnatt.
Killa bukken min, ser du geita?
Den lange han leidde, den stutte jaga paa;
so maa du fulla tru, at den bukken laut gaa.
Killa bukken min, ser du geita?
Dei toko den bukken og la’n paa ein krakk.
Den stutte han heldt’ ti, og den lange han stakk.
Killa bukken min, ser du geita?
Aa nordanfor garden der renn det ei aa;
der skjulde dei tarman’ baade store og smaa.
Killa bukken min, ser du geita?
Aa skinne det hengde dei att-um ei dör.
Der ha’ det fulla hongi eit skinn hell’ noko för.
Killa bukken min, ser du geita.
Aa kjeringa paa sætra ho kokte seg kaal;
ho gjord’ bonom sine beta taa eit bukkelaar.
Killa bukken min, ser du geita?
Men det var ikkje berre sauetjuvar
dei dikte um; galne gutar og drustelege
drosir som skjemde seg sjölve fekk og
sine slengjevers etter seg; dei giruge
fekk sitt, o. s. b.
No er det ute med Frolands-soli,
so kaat og stolt som ho var i joli;
no maa ho vogga si rugge paa,
hellaa med baane paa armen gaa.
Og:
Her bur ei kjering her burt i holti;
ho er so hatig paa fatig-folki;
ho gjev dei havre og hestemjöl;
den gode grauten, den et ho sjöl.
Det er ikke tvilande paa, at desse
versi er laga um kjende folk i bygdi.
Likso visst hev »kaftein R—» i verse
nedanfyre vore ein velkjend selle i lag
og bygdemoro.
»Det var i joli paa Selgjordsisen;
det var so månge som baaro prisen;
men kaftein R— ha’ seg ein jalk,
han rende fyri dei som ein falk.»
Vonleghev »kafteinen» ogjalkenvore
mindre hepne baade denne gongen og
elles.
Men no hev stevsongen i Norig
longe mist sin upphavlege friskleik og
meining. Der dei enno stundom
stev-jast litt i lag og möte, er det vanleg
berre herming av gamle vers, med
um-byte av namn i slengjestevi. I dei
månge stevsamlingane som no er prenta
ser me likevel, at bygdekritiken hev vore
vakin paa leikarvollen heilt ned i vaar tid.
Röynd — verklighet. Upphavleg^—- ursprunglig. Lentug — skämtsam. Höver — lustig.
Framifraa — utmärkt, synnerligen. Skjulde — sköljde. Bonom — barnen (dativform). Drosir
— rika eller ansedda kvinnor. Rugge — gunga. Jalk — vallack.
166
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
