Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sjunde häftet - Draumkvædet i norsk kunstnerfantasi. Av Signe Svanöe Petander
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Draumkvædet i norsk kunstnerfantasi
en gang hadde tenkt å bli musiker, så kunne
man gj ettet sig til det av de fölgende
lin-jene; de bæres fram som i vuggende brus
av mjuke violinströk:
Det kviskrar um natti, det lyser, det ljonar
eg höyrer so månge dei draumkvædne tonar —
og vaknar og veiknar og fær det ’kje fat.
I otta for öyro gjeng etterklangen,
men linn, berre, — döyvd, som frå blomar på
vången
i vindsus ei skirsumar-natt.
1 noen dikter skildrer han den bunnlöse
nöd og vånde han fikk se i skyggeland. Men
befrielsen kom:
Eg steig or ei nedsökkt vanvitverd;
og upp att på Klårfjellet bar det.
Eg mötte ein kjenning og skylding der:
Olav Åstsonr var det.
Så går veien oppover gjennom glitrende
vårlyse lier.
Då hjarta mitt fraus med si siste von,
varf kjelda med ein gong full-flödd.
I sanning er eg ein Åsteson,
av nåde er eg ein nyfödd.
Og veg og varde til himmels peikar,
og hugen lyfter sin örneveng,
og himmelharpa den ljuve leikar
med sigerljod i kvar hjartestreng.
Og ved himmelvarden på överste fjelltoppen
ligger han og ser ut over verden, lukker
öy-nene og skuer inn i fortid og fremtid, han
ser »syndflod-straumar, domedagsdraumar»:
Gröne havmerri skumblaut ris,
frauden voggar og veit um lenderne, —
kvart eit andlit vert bleikt som is,
og stormflod-fjelli stig inn på strenderne.
Jorden bever i krampe og det blir
belg-mörkt, men lyn fra oven og ild fra neden
opplyser alt, gravene åpner sig, og store
floder bruser i natten.
Synder naudbed
sitt samvit: Glöym oss!
Og haugan’ ropar
mot dalom: Göym oss!
I hop då r^n det,
i djupni styn det,
i alle heimar og himlar d^n det
fer domedag.
Men det ondes makt svinner for troen på
Guds kjærlighet og nåde:
Når alle kjeldune ut er runne
då kjem du, kjærleik, med livsens vatn
som i oss vell up til evigt liv.
I naturen og menneskesjelen ser han Guds
allmakt og veide, men tankene brenner opp
som stry i ilden, om de forsöker å nevne
hans navn.
Og blanke stjernur og sol og måne
ikring deg lögande smell og svimlar,
ikring deg tindrande drys og regner,
lik dogg frå skinande sigerkransar
som blömar inn gjenom alla himlar
i alle ævur ikring ditt namn.
Drömmene spaltes, slörene faller, alle hans
tanker stormer fram mot den blånende
klarhet:
Ja, himmelhingstar er mine tankar —
sjå fakset flöymer på ljose folom
som susar fram millom blanke solom,
og inn og inn i dei inste ævur . . .
Den som kan oppleve og finne ord for en så
svimlende ekstase, må betale med all sin
nervekraft. Aukrust hadde alltid vært av
dem som veksler lynne i brå omslag. Smerte
og sorg kunne tynge ham ned og grave dype
furer i hans ansikt. Men han kunne også
stråle av en indre vitalitet som lyste opp
alt omkring ham. Den siste gang hans
nærmeste så ham sån, var Allehelgensdag 1929.
Da kom han ut fra arbeidsrommet sitt med
et så forklaret uttrykk at man kunne se:
Nå er han ikke på jorden. •— Han döde den
dagen. Han hadde sett himlen åpen. For
Skalden, det er ein sjåar
som ser gjenom hildrande eimar.
Skalden er ein som skodar
djupt inn i heilage heimar.
20—Ord och Bild, 50 :e årg.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
