Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Idar Handagard: Jordi døyr og jordi liver
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Idar Handagard.
Men livet kom i sjø, i luft, paa land.
So einfeldt fyrst alt som det eine!
Men upp til høgste livsform var den reine,
den løynde tråa hjaa liv som vart til mann,
og upp dei steig i smaae tak og seine.
Dei ymsa seg, fekk nye skap.
Naar sume døydde, fyr det kvikjend-tap
voks nye former fram og alltid høgre.
Du krinsa i det same, gamle skeid,
saag natt og morgon, våar og vetter.
For stim og staak og strid av livsens ætter!
For skifte mot den tid som var og leid!
No bar du rikt paa bord av allskyns retter.
Du var kje meir ei øydejord,
du var ei ung og fræva, barnkjømd mor
som kjende liv og hyste sæle voner.
Grøn var di yta no ein sumardag,
det susa burkneskog ei æva.
Han seig og kvarv. Mot nytt allstødt du stræva
og det kom andre dyr og voksterslag;
din framgangs-hug fekk ingi krefter svæva.
So snøgt ein alder slokna av,
ein ny tok til med nye skapnads-krav
og nye kvikjende fekk skoda ljoset.
Men dine daude laag i flo paa flo,
av alle livsens magter gløymde.
Innunder djupe jordlag var dei gøymde,
men so ein dag til liv dei uppatt stod:
Heit var din kjerne, eld bak yta strøymde,
og skorpa brast —: dei gamle lag
vart velte upp som fjell i sol og dag,
og mannen bisna yver jordlivs aldrar.
168
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
