Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Olav Paus Grunt: En middelalderfortelling av Gustave Flaubert - II
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
En middelalderfortelling av Gustave Flaubert.
hans piler. Alle de dyr og fugler han kjenner kommer mot
ham. Det lyser i øine, gliser i tenner. Villsvin skrider foran
ham, pantere følger på fløielspoter. Julien stopper og dyrene
gjør likeså. Han løper og de løper efter. Skremt og op
hisset finner han sig hjemme foran slottsporten. Tanken på
husfruen beroliger ham litt. Henne vil han nu overraske og
lister sig bort til sengen hennes og bøier sig over den i tus
mørket. To hoder hviler på puten, et skjegget mannshode
og et kvinnehode. Vanvittig av raseri støter han sitt sverd i
de to sovende. Det var hans far og mor.
Knust av anger vandrer Julien år efter år omkring som
botferdig tigger, klædd i hårskjorte. Han kjenner dødens trett
het og den nagende sult, menneskenes hån og den kvalfulle
anger. En dag slår han sig ned ved en flod som ferje
mann. Der bygger han seiv sin båt og sin hytte og han ror
i allslags veir folk og fe over floden. Til lønn gir de reisende
ham brødsmuler, avlagte klær og grove skjeldsord. Om
vinteren isnes han av storm; om våren ånder han stan
ken av tangen og sivet som råtner i gjørmen. Sommer
og høst martres han av mygg, som driver i svære skyer
over stedet.
En vinternatt vinden uler over hyttetaket og floden dun
drer blir Julien ropt ut. Der står en mann på den annen
bredd og venter på å bli rodd over. Julien setter ut tross
været. Mannen han ror er tullet inn iet fillet liklaken. Hans
askebleke ansikt har stygge, skorpede sår. Nesen er råtnet
bort han har bare et gapende, sort hull lik en dødning,
Den spedalskes øine gløder som røde kull. Julien gir ham
husly, steller ham, setter mat frem og nører op i hytten.
Då mannen fryser i dødskulde gir han ham sin seng og leg
ger sig, da den spedalske ber om det, naken ved siden av
ham for å gi ham sin kroppsvarme. Da, mens de ligger der
sammen, munn mot munn, bryst mot bryst hender noget
underlig. Julien føler sig omstrålet av varme, biendet av
sin gjests himmelske skjønnhet, døvet av hans balsamiske
ande. Mannen vokser og vokser, hytten vider sig ut, over
dem hvelver himmelen sig blå og stjernefunklende. Og i
denne natt stiger Julien til himmelen sammen med sin herre
og frelser.
225
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
