Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Olav Dalgard: Olav Aukrust
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
tindrande fivrelde
på nakne hendom bera
Olav Dalgard.
Det kjem eit hugbod siglande
fyrr du veit ordet av,
sjæli står og speglar det
som himmel i eit hav.
Himmelen upp-ivi
med skyi som skin,
er himlingen nedi
som raudbloma lin.
Hugsotti svartnar
som natt over grav
og gleda kjem veltande
som sol over hav !
Det renn på deg brått
når du ventar det minst,
ja stundom når du trur
at det von ikkje finst.
Den tindrande glede over hugbodet, inspirasjonen, attpå
dagar og næter i ørvæn sut, kjem til orde i ei lang rekke av
dikta hans. Ihop gjev dei eit levande bilete av den kunst
narlege skapingsrus, ekstasen. Det er ei stutt og lykkeleg
periode av galskap, difor hadde dei gamle nordmenn eit og
same ord for dikt og galskap, osr. I denne galskapsperiode
lykkast det umogelege, då får det unemnande namn, då skjer
underet :
Det er orda åt ein fanatikar, åt ein fantast, åt ein
kunstnar.
Heile Olav Aukrusts debutverk er eit mangfeldt uttrykk
for kunstnarens kamp for å nå det absolutte, den siste unera
nande rest i inspirasjonens gåte. Som Josephsons’«Strömkarl»
står han i dikt etter dikt med bogen på strengen, ventande
i «angst og bæven» på den siste, den inste, den gudegjevne tone
som skal gje tilværet meining for honom.
Fann dei tonen? Sikkert mang ein gang. Båe heldt
mang ein lystig fest på olympen når verket hadde lykkast.
Men ingen ligg ustraffa i gudesenga, som Kristofer Uppdal
eingong har uttrykt det. Skaparruset har si bakside. For
kva står att av det dei upplevde? Ei line, eit par note-
på vengen og strauk.
so varleg at dei lyfter kje
598
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
