Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 20 — ’
og sumetider laut dei vassa i elvom. Og Per
Klognes for fyre og synte vegen. Daa fekk
bønderne tid til aa umraada seg og røma undan.
Der ligg ein liten gard heiter Torvik.
Folke hadde rømt og teke med seg alt dei
kunde; dei hadde gjøymt sengje-klædi sine uppe
i ei fjellskor. No kjem skottarne dit, og fer
baade høgt og laagt, og finn sengje-klædi. Dei
skjer hol paa dynorne og tømer ut fjøri so ho
fyk. Vaari tullar dei saman og tek med seg.
Endeleg kjem dei rundt Isfjorden og fram
paa Romsdals-nese. No er dei so trøytte, at
dei maa kvila.
Dei ser upp igjenom der dei skal fara.
Romsdalen ligg bratt og trong; det er fjell i
fjell, det eine verre en det andre. Men Sinklar
segjer: »Naar me kjem ut paa Heidemarki,
skal me koma som aat Kanaans land; daa skal
den venaste gjenta og den gildaste garden høyra
dykk til. Men fyrst maa me knekkja folke. Eg
vil støypa um den norske løva,« segjer han,
»og gjera henne til ei jordrotta, so ho ikkje
skal tora kreka ut or hola si meir.«
So vart dei moduge og tek paa vegen.
Per Klognes hev drege seg burt aat eit
næver-lad. Han smøygjer handi ned i lumma si, dreg
fram pungen og stikk honom inn her; det var
ikkje verdt at skottarne fekk tak i honom. —
Men no maa han fram sjølv; dei dreg paa
haare hans og driv honom fyre seg.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
