Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Ciśnienie światła
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
oporu, wynoszącego tylko 1/ 500ooo i e J ciężaru i że jądro ko-
met było przynajmniej 5000000 razy gęstsze, niż korona słońca.
Newcomb jednak przesadził może rzadkość korony, dowodząc,
że zawiera może jedno ziarnko pyłu na kilometr sześcienny.
Ale jakkolwiek drobna jest gęstość koronj^, jakkolwiek
nieznaczna jej część przechodzi w jej promienie, jest jednak
rzeczą pewną, że słońce stale utraca drobne rozpylone czą-
stki materyi. U trata ta nie jest jednak większa od przyrostu
(patrz niżej) i wynosi około 300 miliardów ton rocznie, przez
bilion lat zatem mniej niż jedna 6000-czna masy słonecznej
(2.1027 ton) rozpyla się w przestrzeni. Liczba ta jest bar-
dzo niepewna. Wiemy mianowicie, że wiele meteorów spada
na ziemię, po części w kształcie zbitej masy, po części jako
drobny pył, jako gwiazdy spadające, które w ziemskiej
atmosferze rozpłomieniają się i gasną: masę ich ocenić można
na 20000 ton rocznie. Według tego szacunku obliczyć można,
że deszcz meteorów spadających na słońce dosięga 300 miliar-
dów ton rocznie. Od nieskończenie dawnych okresów czasu
wszystkie słońca wysyłały materye w przestrzeń i zrozumia-
łem wydaje się, że nie jedno słońce nie istniałoby już teraz
gdyby w przestrzeni nie zachodził dowóz materyi na pokrycie
tych strat. Zimne słońca mają stosunkowo małą stratę, ale
otrzymują tyleż materyi co i słońca ciepłe. A że nasze słońce
należy do zimniejszych ciał niebieskich, to prawdopodobnie
nieco za wysoko oceniono utratę materyi słonecznej, przyj-
mując ją za równą materyi otrzymywanej.
Zkąd więc biorą się meteory ? Gdyby się nieustannie nie
tworzyły na nowo, liczba ich musiałaby być znikomo mała,
gdyż z biegiem czasów byłyby już pochwycone przez większe
ciała niebieskie. Jest rzeczą prawdopodobną, że powstają one
ze zrastania się drobnych cząsteczek wyrzucanych ze słońca
przez ciśnienie światła. Tak charakterystyczne dla meteorów
chondry, wykazują budowę złożoną jakby z wielkiej ilości
nader drobnych ze sobą zrośniętych ziarnek (fig. 37). Norden-
skióld twierdzi: „Żelazo meteorów składa się przeważnie z na-
der delikatnej tkanki o różnym układzie metalowym... Masa
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
