Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
28
det uppe i den tid. Min arv var kr. 130, far var avliden. Og eg var so
lettlyndt at eg braut meg fram gjenom dei vanskelege skulane som eg vart
ferdig med, eg var 26 år. (Gjer meg det etter, ålvorsmenn!) Ivar Åsen
hjelpte meg med kr. 20 um md., det var alt eg hadde. Sanneleg — det
var ei lysteleg og lettlyndt ungdomstid : Då lærde eg meg å skjemta.
Då Gjelsvik vart formann i N. u., kom eg straks med. Aldri gløymer
eg den fyrste Nordlandsferdi me for saman. Eg hadde inni landet lengta
etter sjøen, og det var sælt å få preika og tala åt sjøfolk og fiskarar.
Sven Moren var og med, men han lengta so heimatt, trudde han var
komen til verdsens ende i Mosjøen. Men Gjelsvik prova med stor lærdom
og ein liten passar, at Mosjøen var Norigs «midtpunkt». Oddm. Vik kom
au og slo lag med oss, me var radt til Bardu.
Eg minnest ei natt på Grøtøy, me gjekk venta på storebåten. Midnatt
sol og stor stille. Høgstamna nordlandsbåtar duva i tungalda. Erfugl
sumde med bøli sine. All heimen låg i hildring av raudleg nattsol. Det
var som på den nye jord, der freden bur.
Eg hev alltid vore heppen med nordlandsver, eg hev vore der på fleire
stemnor, radt til Finsnes ved Trums og alltid havt fint ve. Siste nordlands
ferdi mi var for 3 sumrar sidan, eg heldt Olsokmesse i den vyrdelege Trondenes
kyrkja. Tala seinare på dagen målsak ute i stilt solskin med velduge fjell
og fjord framfyre og kyrkja til bakgrunn. Lofotveggen er det største syn
eg hev set i verdi. Nordlendingen er kjenslerik, fyllt som hugen er av hav
og storm, fjelltindar og nattsol. Han er lett å tala for. Og so herleg som
han syng! — Det stend att å sjå Nordland i storm, eg tregar på eg ikkje
fekk min fyrste yrkeskrins der nord. Eg søkte hjelpeprestkall i Finnmarki,
men fekk det ikkje.
Det var skot i sakene den gong Gjelsvik var drivkrafti. Betre ungdoms
førar hev me aldri havt. Hans lynande logikk lyfte seg jamhøgt med den
mest lysande fantasi. Det var som ei eldmyrje i han av planar og tiltak.
På Vestlandet hev eg vore paa mange stemnor. På Valestrand, i Fana,
i Sunnfjord, Hardanger, Sogn og Bergen.
Til stemna i Fana for eg ilag med Ullmann. Det var 7. juni. Ung
domslaget i Haugesund telegrafera til oss til Storsand (Kristianssand S.) at me
måtte vitja dei på festen deira um natti, det var råd til det ein time.
Ullmann var trøytt, men eg steig i land, kom midt upp millom fager ungdom,
åt rjomegraut og spikekjøt og det beste: Fekk meg ein dans med venaste
gjenta eg såg der. Og so fylgde heile flokken meg syngjande ned til båten.
Vestlandsungdomen stend høgt, han eig sterk kunnskapstrong og han er
heilhuga nasjonal. Det hev alltid vore meg ein fest å tala til dei som eg
framfyr andre karm kalla brør. Dei skynar so godt halvkvedi vise.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
