Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
35
at me nytta «det sprog som synger for vuggen hos sønderjyden» og som
«seiler de norske fjeld». Han som skulde ha vore lurblåsaren åt vår fri
lyndte ungdom, som skulde synt oss vegen og halde vårt norske merke
uppe. Bjørnson var mannen som gav meg hugen til å fara ut og preika
på norsk. Eg hev høyrt han tala ein einaste gong. Det var på det namn
gjetne møtet i Store Logen i Oslo, der han bar so kvast imot målsaki, der
han tala um gamle Ivar Åsen sitt livsyrke, då han hædde den fagnamannen
i si grav ved å herma etter honom. «Tussete og almueagtig» var gamle
Ivar Aasen, sa Bjørnson. Eg minnest at då gjekk tri mann ut av salen.
Den eine var prest, den andre ein skulestyrar, den tridje offiser. Me var alle
av framand byrd. Men då lova me kvarandre at me skulde byrja nytta norsk.
Og då melde eg meg til ungdomslagi med tilbod um å «preika» på landsmål.
Ja, eg hev preika på landsmål i nord og sør, i vest og aust, og ikkje
hev eg røynt anna enn at alt folket kunde skyna meg, dei gamle som dei
unge. Ja, folk sa ofte : «han talar ikkje landsmål, for det er eit laga mål
som ingen kan skyna; han talar akkurat som me». So hev dei sagt nørdst
i Nordland, i Trøndelag, i Hordaland og i Agder og eingong sa ein gamal
bonde på breidaste Uppland: «Du skal nå ha så mange takk, fordi du
itte tala på detta landsmålet. Je er so gamal je, åtte je itte skjønner slikt nytt
mål». Eg spurde honom um han hadde skyna kva eg hadde sagt i fyre
draget. «Å ja, å ja», sa han, «du tala akkerat som ein tå oss, som ein
bonde, så beint fram». Og då hadde eit blad fyrebels fortalt at det var
ikkje meir enn tri mann i heile bygdi som kunde forstå målet mitt, det var
dei tri vestlandske skulelærarane. Bladet var so beisk i fyrebilsumtala av
meg, at den største salen i bygda vart for liten.
Men det som eg hugsar best og som stend so bjart og straalande i min
net mitt er den store ungdomsstemna på Voss i 1908. Det gav meg og
mange med meg kveik og mod og von for alle komande dagar.
Eg hugsar, eg kom austanfrå og i lag med mange rnienn.
Me for over fjellet, det lange, store, drjuge fjellet, som so lenge stengde
millom Vest- og Austland. Det var sol over tindar og toppar, det rodna
på snjo, det blåna i bre, fagert låg landet vårt og fagrare visste me, at me
skulde snart få sjå det, når me kom ned millom lier og dalar, framum fos
sande elvar og ned til den breide, opne Vossabygdi.
«Rikt er landet vårt, og rikt er folket», sa ein. «Me hev so mange
tonar, so mange strenger å spela på. Berre me kunde få alle strengene til
å ljoda i samspel og samklang. Me er rikare enn folk flest, av di me er
både fjordfolk og fjellfolk, slettefolk og dalfolk, sjøfolk, bondefolk, byfolk,
frå det lange landet frå Nordkap til Lindesnes, frå Kjølens rand og ut til
Vesterhavsøyane, — og like til «Vesterheimen» burte i Amerika.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
