Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
59
nett som murane i Domkyrkja aldri skulde hava høyrt anna norsk i alle
sine dagar.
Kyrkja stod og eg stod. Men Jerikos murar fall ikkje fyr den umgangen.
Og det torer verta enno ei rom tid, fyrr me kjem til siste umgangen og
Jerikos murar i Bjørgvins by er mogne til fall. Imedan lyt riksens born
ganga utanfyre og kjenna seg framande i eige land.
Skulde me no ikkje snart få ei norsk kyrkja i Bjørgvin?
Mi uppgåva var: å forkynna det gamle evangeliet på norsk.
So laut eg fyrst og fremst hava so godt og levande innhald som eg
orka. Hovudkravet var: Gjev folk noko å lyda på.
Men dinæst kom kravet til godt mål. Sigeren fyr målet her i landet
kviler på, at det skal syna seg, at det nasjonale mål er betre til ånds- og
kulturberar fyr det heile folk enn det framande og innførde karm vera.
Altso: godt innhald og ven folkeleg form! Ikkje tilgjersla, ikkje knot, men
so reint som mogeleg, naturleg, ekte.
Domen um koss eg hev greidd dette høyrer andre til. Sjølv hev eg ei
sterk kjensla av dette gamle ordet: «Livet er stutt og kunsten lang».
Men til deim som klagar støtt og tykkjer, at det er for lite makt både i
mål og meining segjer eg: «Når me som lever no gjerer dette so godt
me karm, so skal dei som kjem etter oss og som hev større høve enn me
hadde i vår ungdom til å gjera oss dugande, — del skal gjera det betre.
Den nye ætt — ille fecit.
Fyrstundes, då eg for i bygdene enno ukjend, var spaningi alltid stor
— karm henda på båe sidor. Når eg no kjem på gamle stader, då er det
jamnast som å koma til gode kjenningar og vener. — Det er ikkje lenger
eit halsbrjotande kunststykkje eg skal gjera. Det er ikkje «målpresten» som
kjem, no er det ungdomspresten eller snarare mannen, som dei kjenner, og
som mun hava noko på hjarta å segja. Mest alle stader hev eg no fenge
att mitt eige kristelege namn. — Dei spør ikkje etter emne fyreåt heller,
og eg slepp å lysa det. — So trur eg og er det beste- Fyr eit emne segjer
jamt so lite. Det er mannen dei vil høyra. Og so lenge det varar, er alt
godt og vel.
Det hev ofte rørt meg, kor langt ungdomen kunde taka seg ut i natt
og hålkeføre til å lyda på ein ungdomstalar. Ei mil og halvonnor vyrder
dei ikkje. Det er tvo-tri timar kvar veg.
Eg tykkjer eg enno ser fyre meg den ihuga ungdomen frå Vister som
hadde reist sine 4 mil på båt til å lyda på ei norsk messa av meg på Tjøtta
på Helgeland ein måndag! — Det greider ikkje byungdom! — Dei greider
ikkje det som er mykje mindre. — —
Ja, visst hev eg råka målvonde folk! — Og ikkje so radt få målvonde
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
