Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Ivar Aasen
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
Han gjekk for seg sjølv, korkje halt eller skakk.
Og sjeldan du saag han i nymaata Frakk.
Av Silke-Vest fanst det kje Filla hjaa han,
— enn var han meg Noreg sin finaste Mann.
Um Vesten var Vadmaal som Trøya den graa,
innunder det banka eit Hjarta som faa.
Det banka for Noreg si Heppa og Frægd,
der Morsmaalet ikkje tarv vera paa Legd.
Paa Hovud sat Hatten med Merke av Aar,
men under laag Hausen so rund og so klaar.
Og aldri han geipa til andre sitt Verk,
— difor var han og i sitt eige so sterk.
Han røkte, til Noreg si Livs-Rot han fann
— og derfraa just Morsmaalets Livsskjelda rann.
Han fann henne full utav Tros og av Stein,
— tok so til aa yrkja, til Grunnen vart rein.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
