Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
lO
o-
g;
Fedraheinien.
14de September1. 878.
datar foer Ein ikkje mange av til detta, og det
gjeng i det Heile smaatt med Tilgangen av Pre-
star heimanfraa; disyr tenkjer dei no paa i sjølve
Amerika aa upplcera unge Danskar til Prestar.
Nordmannen Olav Kirkeberg, utgjengen fraa
Askov Hogskule, vil saman med ein annan Askosv-
lærling (Frilaerar ·K·r· P. Østergaard) setja i Gang
ein Hogskule syr Gutar. Dersom daa nokon av
deim finn Kall (Lyst og Em11e) til Prestegjerningi,
er det Tanken, at dei kann ganga fraa Hogskulen
i lehorn (Joioa) til Presten Jens Pedersen i
Luck, der dei vil kunna faa naudsynleg Fyrebunitig
til Presteverksemd. Talaren bad under haglyd Til-
studning Forsamlingi og Nemndi fyr den amerikan-
ske Mission, som var ved Møtet(Prestarne L. Hel-
veg, Joh. Møller, G. Strøm og Joh. Clausen),
um aa leggja seg denne Saki paii Hjarta og gjeva
henne den Studnad, ho tarv.
· Deretter talade Presten H. Sny strup (Vejen)·
Med Utgang fraa Ordtoket »Seint men szsjtt« maal-
greidde han fyr oss, at Ventetidi er lang; detveg-
tugaste Korn og den fastaste Ved tarv den lengste
Tid til sin Vokster; det gjekk Aartusund, fyrr
han —- ,,Kvindens Sced« -— kom, som skulde
knusa Hovudet aat Ormen, og som Prosetar og
Kongar hadde lengtat etter, og det gjekk endaa
mange Aarhundrad, syrr hans Ljos kom til aa
skina her i Norden, daa Ansgar kom hit. Det
gjekk ogso seint syr honom, men han tok Trewst ao
sin Formann Erkebisp Ebbes Ord: »Eg er viss
paa, at det Verk, me heo byrjat i Aand og til
LEra aat Aanden, skal lukkast. »Eg liter paa det,
eg trur det fast og veit det visst, at det, me hev
byrjat, um det ogso ei Tid kann verta hindrat av
Syndi, aldri vil ganga heilt tilbaka, men altid
fram, so ved Guds Naade Herrens Namn skal naa
fraa den eine Ende av Heimen til den andre."
Og naar me tenkjer paa Kristenfolkets Vilkori
Norden i deisiste 1000 Aar, paa,- korleids i vaare
Dagar Grundtvig under isnande Kulde og bitande
Heeding lengje stod so einsleg med sin litle Bene-
krins, medan han avlagde sitt Vitnemaal, og so,
korleids sleire og fleire kom til paa hans gamle
Dagar, og no hans Sangverk og hans Folkehog- .
skule er appe, daa maa me fulla segja: »Seint
men sjttt·«’ Talaren minnte endeleg um Utvidkingi
ved Askov som eit Stig fram mot ,,Hogskulen
i Sorø«.« Den Sak, sagde han, fortener, at me
av al Magt gjev henne oaar Studnad; den skal
standa som eit nytt Danevirke fyr Etterkazmdi og
med Guds Hjelp halda betre enn det gamle, som
vart reist av Murstein og Grastorv. »Sent men
sødt i Danevang lyder Nattergalesang«
L. Helveg takkade Schrøder fyr hans varme
Ord og Umhug fyr den amerikanske Mission og
lovade Hogskulen og Prestesktilen deryver Studnad
av Missions-Nemndi, som vilde innbjoda det dan-
ske Kyrkjesolk til aa veita Hjelp.
Um Ettermiddagen hadde Fr. Wexelsen
syrst Ordet. J Noreg hadde han ——sagde han—
aldri voret med i nokot so fjolgmennt Venemzzite
som detta, men ogso dei smaae Venemote var hug-
kvikande og velsignade. Abrahams Møte med Vaar-
herre og hans tvo Englar i·Mamre Lund var so-
leids eit litet Venemote med store Fylgder.
Samuels Venemote og hans Høgskular, Profetsku-
larne, hadde store Fylgder fyr det utvalde Folk-
Likeins var det med Venemotet av Hjurdingarne
paa Vetlehems Mark med Englarne og med Jesus-
barnet, Simeons og Annas Venemote med Jofef
ag Maria og Jesusbarnet i Templet, dei mange
Vennemote Frelsaren heldt, sosom daa han i.Øyde-
morki mettade dei 5000 Menn sorutan»Kvinnur og
Born, Moti i Bethania, i Emans, i Jerusalem,
under dei store Trengslur, daa det saag ut, som
um Datiden skulde ganga av med Sigeren, men
berre fyr at det kunde koma til det store Venemzzte
paa Kvitsunndagen, daa det vart dpypt 3000 Menn
og Kvinnur. Derifraa er vaare Venemzzte med
alle deiHeilage i Daupen og ved Herrens Bord ut-
gjengne. Talaren peikade til Slutt paa det store
Venemyjte, naar alle Guds Born skal samnast, men
ogso paa det timelege Benemate millom dei vor-di-
ske Nike: Danmark, Noreg og Sverike maa motast
til sams Torv, der ,,Ledet er af Lave.««
Prest Ludvig Wagner (Seest) minnte um,
at det hayrer til dei største Gledur ved Venemyjti
det, at det er Guds Ord, som gjev deimJnnhald,
naar me kjem samati med deim, me tidligaremvttest
med, endaa det vel kann vekkja Hugsott, naar me
ser Teiknet paa Livshausten i dei graanandeHaar,
dei rukne Andlit, dei veikare Augo ongaysterna
med mindre Kraft og Klang, og naar ine ser, kor-
leids den Eine gjeng burt etter den Andre. Men
iser paa desse Ordi:
ogso dei, somer burtgjengne, er med oss: baade
Grundtvig, Lindberg,Kold,Peter Larseni
og dei andre. som er heimgjengne, ja ogso dei,
som enno liver ibland oss, men ikkje kann vera med
nettupp soleids som me. Soleids hadde Talaren
um Morgonen fengjetden Helsing fraa ei liti Gjenta,
som laag paa si Sotteseng: »Naar De segjer
fram Trui og bed Fader-vaar, hugsa daa paa, at
ogso eg er medt« Me stundar mot det ceoelege
Venemgte »Saa srydelig der til evig Tid med
Venner i Lys og tale«.
V. Birked al ynskte, at »Jarnvegspipa« ikkje
maatte pipa hvnom ut og gav Vitsmun um, kvat
han hadde lært av Bjarn,sons Soiig »Jngerid
Sletten": ho hadde vundet eit stort Hjarta, medan
ho hadde minntst og goymt den ørlitle Arv, som
ho hadde sengjet av Mor si, men som Tidi likvel
hadde tært. Naar me soleids i Truskap held fast
paa vaar Fedrearv og liver fyr Guds Andlit, skal
me, um dei timelege Voner enn glepp den eine
etter den andre, vinna eit større Hjarta til aa taka
imot Guds Naade og Miskunn. Lat berre fara
alt, naar Hjartat er vortet større til aa taka imot
denne Gaava. J Bardagen paa Stiklestad hadde
Bsnderne til Herrop: ,,Fram, Bondemenn, sraml«
men Kongens Her styrmde paa med Ropet: »Fram
Kristmenn, Krossmenn, Kongsmenii, sraml« —
Naar me kjemper som Kristmetin, gjerer me detta
ikkje under ein Kross, me sjølv kann paaleggja oss,
men Under den Krosseii, me ber fraa den Vigsla,
me fekk i Daupen, og den Krossen skal ikkje kua
oss som Trælar, men adla oss som Kongsmenn,
med di me kjemper bzzsygde under Krossen og likvel
uppreiste, ikkje loyner oss fram under graattFlagd,
men vender Rygg til alt det Graae og Tokutte,
um det ogso tykkjest lova baade Gull og grone
Skogar. Gjerer me det, skal me som Kongsmenn
med Lovsong ganga inn til den store, æoelege Si-
gerfest, medan Englarne tegjer og smiler, fyrdi dei
ikkje hev nokor royndomsleg Kjensla av den store
Faare syr ædeleg11ndergang, som me er slopne fraa.
Prest M. Melby (Asperiip) hadde Kvelden
fyreaat med Tanken paa Venemzzitet sleget uvp sin
Bibel; han seste daa Auga paa den 92de Salme,
»Dei, som er grorsette i
Herrens Hus, skal bloma i vaar Guds Forgardar·
Jamvel i Graahaarsalderen skal dei skjota friske
Stnbbar fraa 1814.
(Av Andreas Austli.)
(Framhald).
Vest vi sto, var de ein av deim, som tok paa
og royvde paa seg; de for ei Kula yver Hovue
vaart og gjekk inni Svenskeslokken og gjorde ein
stor Gjeile etter seg. Men Svensken berre stimde
ihopatt og remja lika gale. So fekk dei ei Kula
til; og slikt fekk dei 4 Kulor etter einann’. Men
daa staar det i Visunn’:
Men da fjerde Skud
as Kanonen gik ud,
da holdt han sin Trad.
Prinsen sto og saag paa; og tvo Ossiserar av
dei norfke fall. Daasa han: »Aa lad de gode
Folk retterere; nu staar de der og tror, Aat de slaas
for min Skyld-«· Daa var de Oberst Hegermanti,
han svarad: »Aldeles ikke; det er deres Lyst at
slaas for sit Fædreland««. Uppaa Skandfa hadde
vi nokre smaae Kanonar. De var ve ein stik Kanon,
de sto ein Løtnand og fyra; han fall. Det kom
ein attiStelle hass, han au fall. So vart de sett
- -
der ein, heitte Latnand Kviksta fraa Fronz men
han sto. Folk saag, at han rista Kulonn’ utor
Ermom sine so sort, deikom· De var ein Svenske,
som hadde smoygt seg paa Sia aat oss og krakt
uppi ei Gron, som hekk utyver Gloma; der sat han
og gjynte. Dei fekk sjaa honom dei, som heldt
paa me Storkanonom; de var berre dei sette paa
ein Kanon og skaut, so Kroppen og Groni kappflaug
utpaa Gloma og reiste. So var de ein Svenske,
som sto og drakk; han sto briygde seg og auste med -
Hendoin· Han fekk ei Kula, so han sette Føtenn’
tilveers og reiste hovustup uti Gloma. Og so var
de ein, som sat uppi eit digert Tre og skaut ne i
Skandsen vaar, so han pela ikoll rett mange; han
hadde ein heil Flokk neunder Tree, som lødde»aat
seg. Men daa au kom de ei Kula fraa Storka-
nonom og fekk han neatt. Svensken gjorde den
Gongen, som han hadde gjort fyrr, han skaut for
høgtz vi hayrde de sau yver oss. Daa var de han
Stor-Per Tambur, han tok ’ti «og ropte alt de
Barken orka: ,,Jau no gaar de gott, Svensken
skyt i Markil« » Det var ein ifraa Haland, heitte
Ola Gjeitryggen; han sto inni ein Ospelund og
passa Hesten aat ein Kaptein. Koistanne datt utor
Toppom, sa han, og naar han saag upp, var de
mest som Smaafugelstroer, som slaug. Baae Si-
kameratanne hass sall i Slagje.
Kaptein Ring fraa Gausdal sto paa vingstre
Fløy; han kommederte so hart, at Folk tykte Jori
skolv. Han kunde hoppa yver tri Karar, som sto
etter einann’ me Skreppor og full Pakkning; og
naar han la Hondi si laust paa Hestbaken, so skaut
han seg uppaa fraa bakantilsomingen Ting. Han
var berre stutt og tjukk; men Hallingen og Spring-
dansen gjekk han, som han skulde gaa paa Fjgrer·
De tok til aaleita paa der, som Ring sto; Svensken
kom so nær, at han brukte Baggenetten. De kom
ein og kjpyrde beinaste paa Bringa aatRing, men
Ring greip Baggenetten i Veere og boygde honom
tilsies. Og derme so lyfter han Kaara si og høgg
Svensken yver Hausen; men Svensken sto lika heil,
de var berre Sjakoa som trilla av honom. Og
Kaara rauk sund fyre Ring. Men daasmeiser han
til me di Stubbe, han har att og klyv Svensken
ratt aat Okslom.
So tok Svensken paa aa dra seg unda; de
drog ein diger Flokk inni ein Laave og heldt paa
oggsskaut utatt um Veggen; for de var mange Hol
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
