Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen. é
15de April 1882.
ho; — ho æ so gjenstridig —. Her
æ 10 Dala. Å
Aa inki bry deg! Ja daa, eg for-
stend”. — Takk! de kunne hellest kaama
vel mæ; eg æ skullig nokle Dalar, eg
kaupte so myki paa ”Kvindeforenings”-
Auktionen —. De kunne mykje ho,
draga ho — —
Nettupp; — eg hev fengi Bræv fraa
Amerika, at Hermod inki tek seg gott
upp, — Elskhugs-Greiur, hell slikt
noko. Kos liver di heime hjaa deg
naa?
Aa Takk! De gjenge so smaatt,
bære kon, mæ Framgaangi — —
Dei sukka baae tvo.
Du kjem vel paa Uppbyggjelsen
i Kvell? sa Knut.
Ja ja!
Dei gjekk kvor ti sin Kant,
blanda seg mæ Kjyrke-Aalmugen.
Der kaam eit Ord ut i Bygde um
Hermod, at anten va han alt gjift,
hell au skulde han snart gjifte seg
mæ ei ustøytande rik Kaupmanns-
Dotter. Signe fekk seiste høyra de,
aa ho vart reint fraa seg av Sut. Ho
aa
gjekk aa sveiv som i ei Toka, de gnei- |
stra for Augurne hennars, de tyngde
for Bringa, aa ho gjore sitt Arbeid
meste utan aa vita av de.
So kaam Knut aa boud hennar
ti Vestvoll, der skulde vera eit liti
Venne-Møte.
Signe takka, men sa, at ho inki
va god for, ho va ’ki frisk.
Aa eg tenkjer de nok gjenge yve
ti um Sundagen, sa Knut blidt, — aa
so kjeme du.
Men Signe kaam inki. De baud
80 imot, ho kunne inki skjynne de; dei
ha jamt vore snille mot ho, naar ho
va paa Vestvoll. Men naa —; ho kaam
ihug Aanund; — nei, de va umogelegt.
Ho sat eisemalle aa gret.
Men dette kan vera Lygn altsaman,
tenkte ho somti, aa de ljosna for ho.
Men so kaam Tankarne atte aa gnaga
ho, so ho inki fekk Fred.
Eg maa vita dette visst! Men kos
ska eg bera meg at? Eg maa tala
mæ Bjønn, kot han trur.
Ho gjekk ti Uppigar, men Bjønn va
inki heime, aa ho maatte gange atte,
raadlaus som ho kaam.
Men de varde inki lenge, fyrr Knut
kaam atte. Han va blid aa sjaa ti,
men svært aalvorsklege au.
Eg maa tala mæ deg um noko
serdeiles i Dag, Signe.
De gjor” ho vondt; ho kaam ihug
Son hass.
Set deg ne; de vi taka Tid. Du
syter, eg ser de, og eg veit kot de æ.
Han va so rein i Maale naa, at
Signe gaadde at, aa saag paa han.
Ja, Hermod, Stakkar; d’æ inki so
gott aa kaama ut i Verde unge aa
ukjende mæ Live!
Ho sa andsloppe:
visst um Hermod?
Ja, eg heve ein Kjenning i Amerika,
Veit du wmoko
- han skriv baade so og so um Hermod.
Men eit æ visst, han æ forlova aa ska
gjiftas mæ ei rik Kaupmanns-Dotter.
Signe uvita meste. Ho manna seg
npp, de va so leit aa lata Knut sjaa
de. —
Dette æ ei hard Prøve,
kann endaa snu seg ti de beste, sa
Knut.
Aldri! aldri kann dette verta meg
ti de beste, sa ho hart, meste som 1
Harm.
Seg inkje de. Vaarherre heve mange
Vegjir aa føra ein paa, at ein kann
verta frelst.
Ho gret.
Du maa inki verta vond paa meg,
at eg blanda meg upp i dette; dei
veit inki um de, men eg heve liksom
ein Ret ti de.
Ho saag paa han, undri.
Hev du aldri tenkt paa Far aa
Mor? liksom sakna dei?
Eg veit inki av Far aa Mor.
Du gjer inki, nei, Stakkar! du
heve vore eisemalle i Verde. So vondt
som eg tikjest um deg, helst naa.
Men eg heve endaa eit Trøyst-Ord
aa talå ti deg.
- Seg de! seg de! bad ho, ho tenkte
paa Hermod.
Eg hev funne Ætte di; — ja eg
hev tala mæ Besstefar din —
Inki um Hermod! tenkte ho, men
sa ingenting.
Knut fortaalde de mi allt fyrr veit.
Ho sat som ho inki høyrde ette, inki
skjynna eit Ord av de han sae.
Du æ ei rik Gjente, Signe, eg æ
lovleg sett in te Formyndare for deg;
— den, som vert slegjen æ elska; du
maa takke Gud —. Eg æ glad eg hev
vore eit Reidskap ti aa hjelpe deg ti-
rettes 1 dette. Du undrast kansi, at
eg inki hev sagt deg dette fyrr? Eg
hev tagt still av Umsut for deg. D’æ
rart mæ Ungdomen, han æ lettsindig
aa uvitug, Aaso de, fysst de ha kome
upp, åt du va ei grunnrik Gjente, du
veit for Sprang der ha vurte paa Gut-
arne; dei ha inki vyrdt, at du va for-
lova. Eg hev stellt mæ din Midel ette
Rett aa Samvit, som du ha vore mit
eigi Baan. —
Signe gret, ho kunne ”ki samle seg
sovidt, at ho eigaang takka Knut.
Her ser du Brevi paa-de, so du
inki tarv hava minste Tvil. Men eg
vi gjeva deg ei Raad, som eg veit æ
god: nevn inki dette, du naa veit, for
noko Menneskje ennaa paa ei Tid, ti
du hev tenkt deg um, aa Suti di lin-
dra. Nevn de inki, de vilde bare gjera
deg Bry aa Vande i desse tunge Da-
garne dine. Folk heve so myki tala
um; — lat alt vera mæ de gamle, aa
tak de mæ Tol so myki du kann; —
gløym "’ki aa beda ti han, som snur
allt ti de gode for oss —; — han sto
eit Bil, som han ha villt sagt meir;
men so helsa han paa ho: Vaarherre
vere mæ deg! sa han, aa gjekk.
Signe ho sveiv lenge Naatt aa Dag
i Draum-Toka, der ho inki kunne
skjile nokon Ting grannt.
Somti tenkte ho paa Mor si, paa
Bestefar sin, paa den store vene Gar-
den sin; so sprang Tankjen um:
Hermod! Hermod! Naa kunna
mi havt ein Heim, um du ha vore her,
um du inki ha gløymt meg!
Ai ai .meg! Kot ska eg naa mæ de
altsaman?
Etterhaand vart ho stille aa kalle:
der va ingjo Lykke for ho meir i
Verde; de kunne gange som de vilde!
men del
Av aa ti va ho paa Vestyoll, aa
Knut tala myki mæ hoi Finrum, prei-
ka for ho au; aa ho høyrde taalmo-
digt, anten tagde hell” sanna ette Orde
hass. |
Ho la Merki ti, at Aanund saag
liksom skamleg aa motfallen ut, fysst
dei treftest.
Hellest va Knut framifraa snille
aa tekkjeleg mot ho i alle Maatar, so
ho kjende seg takksam mot han.
Aanund fridde ti ho atte, men bar
seg daa nokso snodigt aa fint aat.
Faren ha sagt han, kos rik Signe va,
men truga han mæ de verste, som
fannst, um han mælte eit Ord um de
ti nokon ennaa.
Signe vart ille ve, men svara snillt
denne Gongi, at ho kunne inki tenkje
paa slikt naa.
So la Knut i Veg, Han va stren-
gare mot ho i Dag hell nokon
Gong fyrr. | Han sukka aa stønde.
Du gjer stor Synd, Signe, at du tek
de paa denne Maaten. D’æ mi Plikt
aa vara deg mæ. ”Verdens Bedrøvelse
fører ein inn iDauden. Agta deg, at
du inki vert heilt forkasta! Vaarherre
hev laga de gott for deg, gjeve deg
Gard aa Grunn, aa byd deg naa ein,
som i Sanning elskar diSjæl, — ista-
jenfor han, som inki va deg verd. Denne
Elskjen din va syndige; snu um! —
statt inkiimot lenger! grip den Haand,
som vert røkt ut imot deg ti Fred aa
Frelse!
Signe ha veikna av i Sute si, aa
ho tyngdest ne av desse aalvorsklege
Orde.
Eg ska seia deg de, Signe, Son
min held av deg som ei Syster, han
bed for deg — —
Nei, dette orka ho inki; ho kaam
ihug fyste Gongi, Aanund fridde ti
ho — —; ho brout no Røda has Knut
av: spar meg! spar meg! eg ska ten-
kje yve de; eg ska gjera alt de eg
kann —; Graaten tok ho.
Signe va so underleg av seg, at
Folk gaadde at; de va inki fritt Hus-
bond aa Matmor knurra aalvorsklege
paa ho; — Arbeide gjekk inki so
gott for ho som fyrre.
Kor skulle ho snu seg ette?
va ti Uppigar atte. Uheppa paa
Uheppa! Bjønn va nokk heime naa,
men laag hart sjuk, aa heile Hus-Ly-
den hass va meste fraa seg av Rædsla
for aa missa Far, som alle heldt so av!
So ho maatte skunda seg heimatte;
der va ingjo Raad.
Ho
Vangilja etter Lukas.
Sjaunde Hovudstykkjet. ’
(1) Men daa han hadde sluttat med
aa tala alle sine Ord for Folksens
Øyro, gjekk han til Kapernaum. (2)
Ein Hundradsbovding hadde ein Te-
nar, som han heldt mykje utav, og
som var sjuk og nær ved aa døy. (83)
Men daa han høyrde um Jesus, sende
han til honom dei eldste hjaa Jødom
og bad han, at han vilde koma og
heilbrigda Tenaren hans. (4) Men daa
dei komo til Jesus baado dei honom
mykjet og sagde: Han er væl verd
at du gjerer dette for honom; (5) for
han elskar Folket vaart og heve bygt
Stemnestova aat oss. (6) Men Jesus
gjekk med deim; men daa han ikkje var
da
langt ifraa Huset, sende Hundradshov-
dingen nokre av Venom sinom og let
segja til honom: Herre, omaka deg
ikkje! Eg er ikkje verd, at du kjem
inn under Taket mit, (7) difyr heldt
eg meg ikkje sjølv verd til aa ganga
til deg; men seg eit Ord, so vert Te-
naren min heilbrigd; (8) for eg er ogso
ein Mann, som stend under Styrixg,
men heve Stridsmenn under meg. Og
segjer eg til ein: Gakk, so gjeng han,
ög til den andre: Kom, so kjem han,
og til Tenaren min: Gjer dette, so
gjerer han so. (9) Men daa Jesus
høyrde detta, undrade han seg yver
honom; og han snudde seg og sagde
til Folket, som fylgde honom: Eg se-
gjer dykk: So stor Tru heve eg ikkje
funnet i Israel. (10) Og daa dei, som
voro sende ut, komo heim att, funno
dei den sjuke Tenaren heilbrigd.
(11) Og det hende Dagen etter, at
han gjekk til ein Stad, som heitte
Nain, og der fylgde med honom mange
av Læresveinom hans og —mykjet
Folk. (12) Men daa han kom
nær til Stadsporten, sjaa, daa baaro
dei ut ein daaen, som var einaste
Son til Moder si, og ho var ei
Ekkja; og det fylgde med henne my-
kjet Folk or Staden. (13) Og daa
Herren saag henne, ynktest han yver
henne og sagde til henne: Graat ikkje!
(14) Og han gjekk fram og rørde ved
Likbaara, men dei, som baaro, stad-
nade, og han sagde: Unge Mann! eg
byd deg: Statt upp! (15) Og den
daude reis upp og byrjade aa tala, og
han gav honom til Moder hans. (16)
Men ein Ræddhuge kom yver alle, og
dei lovade Gud og sagde: Ein stor
Spaamann er komen upp hjaa oss, og
Gud heve vitjat Folket sit. (17) Og
denne Tala um honom kom uti heile
Judea og 1 alt Landet der ikring.
(18) Og Læresveinarne til Johannes
fortalde honom alle desse Ting. (19)
Og Johannes kallade tvo av Læresvei-
nom sinom til seg, sende deim til Je-
sus og let segja: Er det du, som skal
koma? elder skal me venta ein annan?
(20) Men daa Mennerne- komo til hon-
om, sagde dei: Johannes Døypar
sende oss til deg og let segja: Er
det du, som skal koma? elder skal
me venta ein annan?
sama Stundi heilbrigde han mange fraa
Sjukdomar, Plagor og vonde Ander og
gav mange blinde Syn. (22) Og Jesus
svarade og sagde til deim: Gange og
og fortelje Johannes, kva de sjaa og
høyra: blinde sjaa, halte ganga, spi-
talske verta reine, dauve høyra, daude
risa upp, og Gledebodet vert gjort
kunnugt for dei fatike. (23) Og sæl
er han, som ikkje styggjest 1 meg.
(24) Men daa Sendebodi ifraa Johan-
hes gjengo bort, byrjade han aa tala
til Folket um Johannes: Kvat gjengo
de ut etter i Øydemarki aa sjaa? ei
Røyr, som vert skjeki av Vinden?
(25) Elder kvat gjengo de ut/aa sjaa?
ein Mann klædd i mjuke Klæde? sjaa,
dei som hava staselege Klædi og liva 1
Etarlag, era i Kungsgardom. (26)
Elder kvat gjengo de ut aa sjaa? ein
Spaamann? ja eg segjer dykk, meir
enn ein Spaamann. (27) Han er den,
som det er skrivet um: Sjaa eg sender
Engjelen min framfyr Andlitet dit,
(21) Men i den
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
