Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
litin Ting; aa! so klokt som han kunde sjaa paa ein;
aah; sjaa! Fanny tok han innaat Bringa si og skreik
høgt av Glede. «Aah!! tru det var min!! aah!! tru
det var min!» Men so med eitt vart ho jammerleg
skamfull. Den vesle annvinne blide Jordmori jamna yvi so
vent ho kunde: ja-ja; det kann vel ikkje staa so lengi
paa no, fyrr Frøkni blir gift! — Ish daa; eg gifter meg
aldri! forsikra Fanny. Nei-nei, nei-nei, kannhende det,
smilte Jordmori.
Ja for uff! det var ufysi. Ish; uff; at Lea kunde vera
til; tenkje seg: verkeleg ha født eit Barn! Og alle Folk
visste, at det var ho som hadde født det! kor kunde
nokon greide slikt? Ho kjende seg brydd berre av aa
vera Barnegjente. Naar Thorseng ender og daa saag
inn-um Sonen sin, lika ho seg ikkje. Hende det at ho
raaka ein Karmann naar ho kom gangande med
Taate-flaska i Handi, so torde ho ikkje sjaa upp.
Det var ho Mor som hadde Øvste-Uppsyne med
Veslegut; Lea og Fanny var paa Lag like styvne. Det vart
vandare aa vera Barnfostre enn Fanny hadde tenkt.
Den vesle hadde Mage-Ugreidur; Doktaren hadde raadt
Lea ifraa aa gjeva Barne sitt Bryst.
Det vart eit endelaust Stell med Taateflaskur som
vart sure, Mjølk som skulde vermast og blandast,
Smokkur som ikkje drog. Stundom vilde Guten ikkje
hava Flaska kor god ho var; daa visste Fanny ingin
Utveg. Ho vogga han so han kunde faa Heileskaking;
bar han og byssa han til ho ikkje kjende sine eigne
Armar; Gud Fader maatte vita kva det var som vanta
han. Smatt um Senn lærde ho, at det kunde hjelpe aa
gjeva ’n Pulver, smyrja Magen hans med grøn Olje,
byte turre Blæjur paa han i Staden for deim som han
hadde vætt ut; men alt dette var so mødesamt at ho lét
det vera i lengste Lage. Daa Lea vart god att, sat ho
12 — Garborg II.
177
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
