- Project Runeberg -  Skriftir i Samling / VIII. For seint ute. Kolbotnbrev. Knudaheibrev. Ei finneferd /
106

(1908) [MARC] Author: Arne Garborg
Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
  Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |   

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...

scanned image

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.

Ein Sau som vert so modig at han vil hengje upp
sine Uvénir, — er ikkje det Mor-Kjærleik, so veit
ikkje eg. —

Han Ivar Matlaus, som han kallar seg no, Savalguten,
Anarkisten, — han lær aat meg, han, naar han ser meg
so husleg. Og eg kann ikkje segja so mykje um det;
det maa vera rart. Tenk, denne fæle Fritenkjaren og
Mannfolkfyren i Slaaprok og bøtt Brok med ein
Reivunge paa Armen ... stundom kann det vel au hende
at der er Flekkir av baade det eine og det andre etter
denne Ungen paa Brokeknéi mine; — tala ikkje um det!
— Men kva skal eg gjera? Ho Hulda maa sova so no
og daa, ho med; og dessutan, denne Tuftekallen, ser du
... Det er so rart med det.

— Tuftekallen, ja. Det vart Gut. Ein lang diger ein
paa tjuge Merkir. Store breide Hendar og Føtar er der
paa han, so det maa bli Troll til Kar naar han ein Gong
veks upp; og dei klaare blaae Augo til Mor si hev han,
so at endaa dei segjer han svipar mest paa mitt Folk, so
er der daa noko som er vent paa han. Skallen hans er
veldig; gjeng alt godt so kann der nok bli Vit i den; og
ein Skapnad er der paa Karen, so naar han er nakin og
stend og spenner i Fange til Mor si, so er det som du
skulde sjaa ein litin Løytnantstubb. — Stend? Um han
kann staa? — Heh; det var au noko aa spyr ja um. Han
gjeng frammed, Gut! Um fjortan Dagar slepper han
seg! Jadaa. Kom ikkje der. Og Mama kann han segja,
og Papa; «Ma—ma—ma», «ba—ba—ba», segjer han;
dessutan kann han segja Kaka. Denne Tullebukken Ivar
Matlaus vil nok innbille oss, at Guten ikkje meiner noko
større med dette; men det kjem seg av, at han Ivar
berre er Ungkar og ikkje forstend seg paa so fine
Ting.

I det heile hev han utruleg godt Vit — Tuften, mei-

106

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Project Runeberg, Sun Dec 10 03:51:55 2023 (aronsson) (download) << Previous Next >>
https://runeberg.org/gaskriftir/8-1944/0108.html

Valid HTML 4.0! All our files are DRM-free