Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VIII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Śśrno, aby mógł mnie usłyszeć. Tak błąkałem się
kilka godzin; miasteczko dawno zostało poza mną,
wreszcie znalazłem się w lesie. Mokre gałęzie i li-
ście uderzały mnie po twarzy. — Dobrze — ode-
zwałem się, wyjmując zegarek — jakgdybym chciał
zobaczyć która godzina — dobrze, teraz wracam do
domu. Nie poszedłem jednak do domu — nie
mogłem zawrócić, jakaś siła nieprzeparta wlokła
mnie naprzód. Zresztą — zauważyłem pogoda jest
tak śliczna, że mogę wałęsać się całą noc—a na-
wet i dwie— czasu mam dosyć! Mówiłem tak, po-
mimo iż czułem się niesłychanie zmęczony i prze-
moknięty do szpiku chłodną rosą. Zapaliłem znowu
cygaro. Mały człowiek szedł wciąż obok, czułem
jego oddech na sobie. Włóczyłem się bez wypo-
czynku w rozmaitych kierunkach, lecz nie zawró-
ciłem do domu, do miasteczka. Nogi mnie bolały,
Aż do kolan przemoczyła je wilgoć nocy; czu-
łem ból w twarzy, wskutek ciągłego uderzania mo-
krych gałęzi. Odezwałem się: „Może to wydać się
dziwnym, że o podobnej porze błąkam się tak
długo, ale to mój zwyczaj! Już za lat dziecinnych
wyszukiwałem najgęstszych lasów i tam spędzałem
całe noce.” Z zaciśniętemi zębami szedłem wciąż
dalej. Wtym zegar na wieży wybija północ... raz, dwa,
trzy cztery... tak do dwunastu — liczę uderzenia.
Znajome dźwięki dodają mi otuchy, chociaż zły je-
stem równocześnie, że znajdujemy się wciąż w bliz-
kości miasta, a włóczymy się już długo. Tak czy
owak zegar wydzwonił północ... Przy dwunastym
uderzeniu znowu ujrzałem mego człowieka: Stał
przedemną jak żywy i śmiał się, Nigdy w życiu
go nie zapomnę —- widziałem go tak wyraźnie, na-
wet zauważyłem, że brak mu dwu przednich zę-
bów, a ręce trzymał założone z tyłu...
— Jakże mógł go pan widzieć w ciemnościach?
Knut Hamsun: Misterje. 9
129
ANA Ca WRA ZIOLA” nadÓC "08
RODZSZORZSÓDZAĆ SZALE”
W ÓDBOCOOSD UCTUZ NCM WA OW YNY AMI :
A
„ad
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
