Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
éo
svipur, kom nær, skimaðist um, kastaði nokkrum kveðjuorðum á
ykkur, gekk fram hjá og hvarf. En þessi eini maður, göngulag
hans, yfirbragð, augu og rödd höfðu svo djúp áhrif í einverunni,
að hvenær sem endurminningin um auðn fjallssljettunnar
hvarfl-aði þjer í hug, kom maðurinn með, kom aptur gangandi, leit á
þig, talaði og hvarf. Einkennilegur svali frá staðnum fylgdi
mynd-inni. — Hugsaðu þjer svo skald, sem leiðir þenna
framhjágang-andi mann rakleitt inn til þín i stofuna þina i borginni! Skald,
sem setur þjer hann svo glögglega fyrir hugskotssjónir, að þú
kennir aptur auðnarinnar uppi á hásljettunni, sjer ljósgráðið á
snæ-fjöllunum, kennir að nýju svalans, en finnur líka hina þýðu
ang-an lyngsins, íninnist tæra, svala vatnsins í læknum og heyrir rödd
sjálfs þín og hans, svo sem væru það ekki þið, sem töluðu,
held-ur einhverjir að baki ykkar. Sona skáld er Hans Kinck. Til
þess að ná slíku blekkingarvaldi, hefur hann slegið eign sinni
á landspildu þá, sem liggur eins og höggkoddi milli
æfintýralands-ins og frásögulandsins (Frakkar kalla það tampon, Englendingar
bujfer-state), og hefur sá landgeiri áður legið milli hluta, en nú er
það ekki lengur svo, er hann hefur lagt hann undir sig, þvi
það-an gjörir hann strandhögg til beggja handa yfir hvorutveggju
landa-mærin. Og nokkuð liku er að gegna með málið; á þvi fær bæði
landsmálið og bændamálið að kenna — og þar við bætist að
orða-lag og ritháttur er nokkurs konar blendingur, sem hann hefur
sjálfur tilbúið, og á hljómblær hans að líkja eptir hinum
upphaf-legu áhrifum. Þetta hið siðasttalda er eflaust sprottið af
mis-skilningi; það er gönuhlaup ímyndunarafisins. Þvi, sem er
eitt-hvað einkennilegt, verður að velta fyrir sjer, þangað til það lagar
sig eptir þeim búningi, er allir þeir geta skilið, sem skynbragð
bera á listir. Fyr getur það ekki orðið listaverk.
Blómmóðuna á stöðlinum og kvöldþokuna frá mýrinni i
grend-inni, getur Hans Kinck ofið æfintýrlega saman í ástsjúkum huga
selstúlkunnar, sem fær heimsókn á næturþeli. Hann getur látið
sömu stúlkuna sitja í kirkjunni niðri í dalnum daginn eptir, en
blómin á stöðlinum og kvöldþokan fylla lika kirkjuna og gjöra
slíkan usla, að vanmáttur prestsræðunnar gegn tölu náttúrunnar
vekur munaðþýðan kvíða. Að lokum virðist hún ekki hafa meiri
meðvitund um sjálfa sig, en um lyngíð, sem fyllir loptið af angan,
og hún gengur fram hjá á leiðinni upp eptir aptur.
Og svo að jeg segi það greinilegar: Bændalífsmyndir hans
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
