Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
31
heldur en tvöfalt framfæri þeirra allra,« sagöi Póröur og var
auö-heyrð þykkja í röddinni.
»Já, ég veit nú ekki, hversu mikið er variö í þennan óbeina
samlíkinga reikning ykkar ungu mannanna, en hitt veit ég fyrir
víst, að útsvör bænda alment yröu aö hækka aö mun, ef allir þeir
ómagar væru komnir á sveit, sem nú hafa ofan af fyrir sér, hér
og annarstaöar, meö því aö fara um,« sagöi Siguröur, og í því
kom kaffiö, svo taliö féll niöur.
Pegar þeir voru búnir aö drekka kaffiö og Pórður haföi þakkaö
meö handabandi, tók hann hatt sinn og hélt út á hlaö, og fyigdi
Siguröur honum; var nær náttmálum. En rétt þegar Þórður ætlaöi
aö stíga á bak, segir Siguröur:
»Ég þarf líklega ekki aö geta um það viö þig, Póröur, aö ég
vil síður aö þaö verði dansað mikiö, þó þú haldir þennan fund
hérna einhverntima.«
Pórður huggaöi hann meö því, aö það skyldi ekki veröa gert,
kvaddi hann síðan og sté á bak og lét Skjóna fara á kostum út
trööina.
Á heimleiöinni kom Póröur viö í Veitu og sagöi Jöni, aö
hann heföi von um aö Siguröur í Bæ mundi framvegis fremur
veröa hlyntur hinu fyrirhugaöa félagi, og þegar hann daginn eftir,
sagöi hinar sömu fréttir viö kirkjuna, vakti það svo almenna undrun
meöal yngri og eldri, aö yngri mennirnir gleymdu aö hælast um
og hinir ympruöu ekki á neinum mótbárum, svo þar var
mót-mælalaust samþykt, aö allir atkvæðisbærir hreppsbúar, skyldu
eiga fund meö sér, aö Bæ, miövikudaginn síöastan í sumri, til
þess aö setja félagið á laggirnar og voru frumkvöölar þess í góðu
skapi yfir vænlegum horfum.
II.
Paö var óskemtilegt veöur í Bæjarsveit sunnudaginn siöastan
í sumri. Pokan grúfði niödimm yfir fjallinu og sveitinni og
rof-aöi aldrei til, nema ef vindhviða sópaði henni sem snöggvast frá
á sumum stööum, til þess aö gera hana enn svartari annarstaöar.
Hráslagaleg, nöpur útnoröangola stóð af firöinum, um alt
héraö, og smeygöi sér inn um hverja gætt á húsunum, svo
kon-urnar margvöföu prjónaþríhyrnunum um hálsinn, til þess aö halda
á sér hita, og fötin á þeim, sem úti voru, lágu eins og blaut
klessa, utanum Hkamann; það var sannarlegt haustveöur.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
