Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
M —( Y-—-D——i«-—————
Fedraheimen.
Eit Blad aat det norslie iolkict
Kjem ut kvar Onsdag og Lanrdag.
· y«—««—— —Pris syv Fjordnngaaret«s— .
W 72 Kr. 1,1o (= 23 ß) med
v- =- . Porto og alt.
. forenet
Betaling l
l
Onsdag den 30te Oktober.
Lysirtgar kostar 10 Ore
(3 ß) Petitlina, og daa
ctter Maateii fyr større
Vokstavar·
««Doit Gamle.
Dei gjeiig og venta1-, at eg skal doyz
dei veit eg maa til; alt kjøt er som høy.
1 hjarteleg ro dei ikring meg gjeng:
,,han lyt no Snart i Si siSSte seng«l
!
N
1 lizarteleg ro de1 framum meg svivt
tts
,,x«i ja, han eig no ’k3·e lengje liv
Det er So naturlegtc den gamle Skal døy;
dei endser det kna1)t; alt k,jøt er no høy·
Dei undrast kvar 1norgon, nair upp eg stend:
,,ei— jamen liver den gainle enn!·«
Dei undrast kvais kve1d, nar eg leggymeg ned:
,,tenk! ljarnen livd’ han den dagen med!«
Og talar dei til meg, da er det som so:
,,a jamen, Pdl, vert du gamall nol«
Kvai- ein gjeng so tryggt Sin eigen veg;
du hoyrer aldri dei hugsar meg-
Alt no, fyrr ned eg i jord er gjoymcL
eg er i grunnen bad daen og gløymd.
,
Og nar eg So sloknar, i haust elder var-,
ingen vil fella ei einaste txiin
Dei drikk seg ein riiS i den likferdsgard,
og spyr, og undrast, kor gamall eg var-! —
- — Ex, kunde eg lura dei kvar og ein,
og verta So gamall Som mose pa Steinl
K, kunde eg liva, til all denne Hokk
ein fyr ein ned i gisavi si Sokkl
Ja, kunde eg slita dei alle ut
og liva, til jorcli Stod tom til slut!
— Men hjelpe meg Gud; alt kjøt er Soin 11øy;
det er ikkje radz ein dag ma eg døy.
Og det er mi Sdraste harm og sut:
dei unge feer rett: eg ma døy til Slut·
Og det er det fæle, at dom er Sagtz
det hjelper kje korkje kunst elder magt. —
Men ein ting huggar den gamle gut:
dei unge, dei vert an gamle til slut!
Og ein ting lettar mi einslege ferd —:
dei S»jølv skal fa leera, kor gild ho er!
Kvar den som no gjeng der So Staut og fjong,
skee-l Sjølv fa leera a luta ein gongl
Og dei, som so Syrgjeleg gloymde meg,
skal sjolv faisa eine Sin sejnste veg.
Da skal dei fa Sja, at det var ikkje beint;
men dd — a sali, —- dLi er det for Seint.
19.
1 ,,Fedraheimena m-. 05 hev hr. R.lconstad
teket til inotsvar mot »A. H.«, nkir han i si
,,Ferdasoga« segje1·, at ,,det hev voret strengt
forbodet Ti bruka nokotSlag bygdemkil vecl øvingss
undervisningia pxi Klkebii seminarium, og tek
læra1·arne reint frie fyis detta ,,1101-Skdomshatet.«
Men eg 1neiner, at dei er dki ikkje so reint frie
helde1«, og ,,A. H.«· kan godt lata sine orcl standa,
nars han med »Strengt forbodet« ikkje meiner,
at me fekk tamlz ellei’ nokor onnor kropSleg
Fyl-
kvart eit slikt ord, Som kunde Stela Seg kram-
StraH fy1- Ti bruka eit orcl af bygdelnalet.
Jyver tunga, So vakt det framteket og nedhaklat,
ikkje berre j øvingsundervisningi, men elles au,
nais me vart eksaminerade. Eingong etter ein
slik ,,kritik« sagde andreloeraren umlag Som
sa: ,,Det ka11 Synes Som Smating dette og ikke
værd slig opmerksomhed, men min grundseetning
er den, at vi mel- holde oS love og foisskrifteis
efterretlige, Skileenge vi har dem; Siden nar Stor-
thinget beslutter noget andet-, Sa vil jeg veeise
Det var, dei bygde—
Ein annan gong sagde
han med avsyn pkt malSaki, at ,,det enno aldri
hadde hendt, at eit land hadde fenget eit nyt
hokmkil« (!) Tridjeleeraiseii Sagde det ikkje So
beint, men ein kunde Skyna pa ,,k1-itikl(1en« hans,
den første til at give efter.«
malsaki var ’fyre i tinget.
at han meinte det samaz fyrstelaeraren var meire
tolsamz han hadde ogso eit godt ord um mal-
Striden var eit par gonger. Eg kunde nemna
fleire smating, men eg vil ikkje taka hurt rolnet
til Slikt. Hi’· B.I(onstad kan hava rett fyr seg
kanskje, at det var ikkje So, da han var der;
eg Snakkar um, korleids det var no Sidste aret,
og eg gjer det, fyr at det ikkje Skal Sja
ut, Som ,,A. H.«« hadde faret berre med usan-
ning. Stordeilen av deim, Som vai’ der Sama11
med meg, vil Segja det Saina, Som eg hevs Sagt,
dersom dei vil Segja sant. Eg vonar, De er So
,,upa1·tislk««, at De tek detta og, hr. bladstyrar·
Uppdal 22de oktober 1878.
W-
,,Paa Hjcmvcien«.
11.
(Sluten).
Det einaste, Fru Worm her gjere, er som du
ser, at ho vender seg til Maanens eigi naturlege
Kjensla syr Rettvisa og LErlegdoiii, og det viser
seg daa, at endaa ein slik som Wor1n, som er so
langt nedpaakomen i Fals og Kjeltringskap, eig
nok av naturleg Mannscera til aa boygja seg syr
det eet-lege og sanne. — DetBilcetet, som Stykkjet
gjev av den raadande Handelsmoralen, er —
som du vcel alt hev ei Kjenning av. —- myrkt og
strengt. Meii det er aa ottast fyre, at der er
mykje Sanning i det. Tvo av Skaldatne Daare,
Bjornsoji og Jbsen, hev synt fra«1n liknande Biloete
fyrr av denne Moraleii og av naar Samfunds-
moral i det l)eile, og no kjem den tridje og syner
oss det sama med ikkje mindre Aalvor. Han Kandi-
daten, Festeulannen aat Anna, segjer mill. A. til
Frua: »Ser De —— i ein so liten By som denne,
der alle Folk kjenner kvarandre ut og inn, som Eiki
segjer, er der svwrt faae Kaupmenn — uin dei
finst —, som Gin ikkje veit ein hell annan Strik·
um, ei hell onnor mindre pynteleg Utnytting av
Tilhøvi, og — ser De! — denne gjensidige Kun-
skapen nm kvaraiidres Vant og Lyte — den kvit-
tak-—- fyr aa bruka eit Kierkegaardsk Ord — ,,til
fælles Contentement og Fornøielse-« Og Worm
sjolv segjer til Kona si: »Du forstend ikkje desse
Ting, du "l)ev ikkje Greida paa Ldyndomarnei
Handelslioet. Dit veitikkje, korhaarsin den Grensa
er, som skilLogbrotet fraa det, som ein Mattn med
Utnytting av alle Umstende kann tillata seg fyr
Vinning Skuld. So fin er denne Grensa, at
naar Ein syrst er komen inn imot ’a, so merker
Eiii knapt den Staden der Ein steig over; men
gaar Eiii so etter at Ein er yverkomen — ja —
so ber det sort nedyver Vakken. Disyre argad det
meg so smaatt, daa desse Herrarne dei-nede helste
so dyrisk-blidt paa meg, sor eg kjenner dei! Eg
kjenner den noble Kunsten aa verasein ærleg Mannl
— varlegare, slogare — det er dei; men neigic
um dei er stort likare enn egl« — Skildringi er
som sagt ikkje hyggjeleg; men det Bilcete Samfun-
det sjolv gjev oss, med alle dei Uppspil og Svik
og Fantestykkje, er ikkje stort hyggjelegare det. —
Fyr aa saa syna oss Grunnen til denne
Vesalldomen i vaar Samsundsmoral, treng Dikta-
ren — ein Prest» Og det ikkje nokot Rengjebilcete
av ein Prest, men ein retteleg Prest, ein »bra«
Prest, ein av dei som me ser og hoyrer i Kyrkja
kvar Sundag Lat oss no høyra, kvat denne Man-
nen segjer.
Han talar allstodtum, atme alle er so veike.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
