Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Christopher Bruun, 1839-1920
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Dei var materialistiske, tunge og seige,
drikke-kjære, sjølvgode og kranglevorne.
Sidan «Norges Dæmring> kom ut, har ingen
tala slik til det norske folket. Welhaven var
beint fram spak samanlikna med Bruun i desse
åra det her er tale um. Båe hadde likevel ei
sterk tru på folket; det kunde bli bra, og det
hadde ei stor tid framfyre seg.
«Din hjemstavn, bonde,» står det hjå
Welhaven, «er en hellig jord; hvad Norge var, det må
det engang vorde på land, på bølge og i
folke-rang.»
Bruun skreiv det um slik: «Vi håber på, at der
skal komme en ædlere og dygtigere slægt end
den som lever idag.»
Grunnlaget var godt. Ikkje minst sette han
store voner til Gudbrandsdalen, som han kjende
best. Han tok ikkje so sterkt i som Vinje nokre
år fyrr, då han skreiv: «Folket her er vist det
fagraste folkeferd i heile landet; og um den betre
gudbrandsdalske gjenta kann verta sagt som
Michelet segjer um den franske kvinna, at ho er
ei fødd dronning. Nedetter Mjøsbredderne helst
på Totsida, er det same folkeferd kjennande
atter, endå dei fagre der ero meir sjeldfengde. Kvat
kunde der ikki verda gjort med dette folk! Eg
skulde upplysa den halve jord med det, berre
det var rikt nok, og eg fekk læra det upp som eg
vilde.–Eg såg pannur som på Shakespeare
og kjakar og heileskålar som på Napoleon.»
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
