Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VII
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
120
stod inne i stuen. Han var ute og så til red*
skapen ute på fjorden. Han var omtrent den
eneste som drev fiske nu. De andre lå heller
og berget tømmer enn de drog fisk, de som ikke
arbeidet på bruket, sa hun.
— E ha vært feskar all min dag, og e ska
driv feske, så lenge e kan sitt på ei tofte, sei
kam.
— Og han mente det, at levet han lenge nok
kunde han opleve den dag da de kom og tigget
ham om en fisk, til å læg i gryta, de som nu
gikk og skramlet med alle de blanke sølvpen*
gene i lommene. Det som fort kom, det fort
gikk, hadde han sagt.
— Og e mein, han har rett, kam, sa hun.
— Og e spinn, og e vev. Og vi klær oss, som
vi ha gjort. E kjenn tye i di klær vi har på oss.
Han Johan ha gitt me ty te både stakk og trøie.
Dæ ligg i kisto i kammerse. E bryr me kje om
dæ. Dæ er så altfor fint. E tør mest ikkje ta
i dæ.
— Bare han kom snart, kam, sa hun litt efter
og gikk bort i dørgapet og så ut mot fjorden:
— Dokker må no kje gang igjen, før’n kjem,
far dokkers.
— Kve e sku sagt, sa hun og stod og grundet:
— Han hell med far dokkers, bror min. Han
har skog han, veit dokker, og han sei dæ, at
di hugger mykje meir hell dæ væks att i sko*
gen, disse bruksfolkene. Og han spår, at dæ
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
