Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - X
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
153
Jens gikk og støttet sig med hendene mot
bordstablene, som om han famlet sig frem langs
en vegg i mørke.
De kom ned til det store vareskur nede ved
kaien.
Hadde det nu hendt sig så, at de var kommet
mot langveggen, kunde de tumlet rett inn i sku*
ret. De brede dobbeltdører var ikke låst. Men
de tørnet mot det ene hjørnet, og ravet videre
langs tverveggen. Der var et lite vindu.
Svensken stanset og glodde inn gjennem
rutene.
— Jåklar i min talg, bror, er det inte brenn*
vin på1 det ankaret jag ser, ska jag inte heta
Kalle, sa han og hikket og lo og slo med neven
i vinduskarmen.
— Hur får vi ut ’et? sa fellen hans, og glodde
også han inn gjennem de små ruter.
— Vi slår inn fønstret og tar ut ’et, jåklar i
min talg, sa svensken, og la neven mot vindus*
sprossene så de knaket og gav sig, og rutene løs*
net og glassbitene klirret mot gulvet inne i
skuret.
Halvt bevisstløs av fullskap var Jens. Men
nedarvet ærlighet hadde festet sig, som en nød*
tørft i hans sinn. Der var aldri stjålet der i byg*
den, det visste han.
— Dæ er då kje vort, sa han, og grøsset av
gru, enda så full han var.
— Det gir jag jåvelen i, sa svensken og slo
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
