Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
142
úr brjósti mínu taktu hryggð og þrá;
lát iðran bæta’ og æfi langrar heiðor
það augnablik, er slysið varð mjer á;
eg hræðist ei, þótt bresti himinn breiður,
eg bleikan dauðann þori vel að sjá,
en svipinn þinn inn saklausa og hvíta
eg, sekur maður, þori hvergi* að líta.
Minn fáðir hvilir hjer, en heyrir eigi,
því hann fór þangað, hyaðan neins er von,
og gleður sig á giæstum uppheims vegi,
þars goðaveigar yngja Herjans kon.
Ó, heyr þinn mög á himins björtum teigi,
er hrópar til þín, Þorsteinn Víkingsson!
Eg kem ei fram með kynngi eða galdur,
en kenndu mjer að friða Ása-Baldur.
Á dauðinn enga tungu? — Tyrfing frægan
in trausta Hervör forðura kveða vann
úr haugi’, er vaktr hún Angantý upp ægan,
en aíinað betra’ eg kýs enn hjörinn þann;
á hólmi vann eg hjörvaforða nægan,
mitt hjarta þráir sátt við goöarann.
Ó, send mjer, faðirl svar er harm minn greiði;
ei svinnur maður þolir Baldurs reiði.
Þú þegir, faöir! heyr, hve ymur alda
með ómi biíðum, legg í hana orð;
þá vindur blæs, á vœng hans seztu kalda
og vitja mín, er svífurðu* yfir storð;
i vestri roðulgeislar gliti tjalda;
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
