Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
70
HARALDSET’N
om vinteren. Hare-jagt hadde han drevet
meget, og gode hunner hadde han hat, men
enda ivrigere var han på reven.
«E å bakarn,» fortalte han; «ja han
Johannes baker n’i Nes, du veit, me drivo
nøkk mikji ette røve, me, å jaggu ha e fått
mang ein munter røvslos i mi ti. Men her
eit åræ voro e å bakarn samen uppi åse
ovafør Døkkji, me hadde to steitande go’e
bikkju den ti’e.
«Jaha, der vart dæ los mæ dæ sama me
sleffte — upette åse å inette fjellæ bar dæ
i eit brennande jag, å so attende ette ein
lang tur.
Me skiftebitte gjerne bikkju mitt i losen.
Når den fisste bikkja hadde jagi se å røven
trøitt, so sleffte me på den freske. Men då
vart dæ ille før o Mekkel; å so smatt’n in
øvst i ul’n, då greidde’n dæ ’kji lenger.
Men bikkja halsa før berg so dæ ljoma,
og snart voro me ette der me mæ. Jaha,
der stondo me å akkederte.
«Me hadde kobla bikkjudn, å lagt ifrå
us børsudn. E skulde krabbe in i ule å sjå
koss dæ såg ut, å e stakk inni’o mæ ein
kjepp, å dæmæ so nådde e burti noko blautt
— i dæ sama smatt røven ut gjenom eit høi
i andre enden på ul’n — eit høpp over ein
diger stein, og burte va’n. E up, fata den
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
