Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
162 Seld til den Vonde,
»Det kjem an paa.<
»Um ein annan gav seg i Staden aat den,
som er seld?«
»Daa maatte det verarein, som var so god
og rein, at Djevelen ingen Rett hadde til han.<
Gunhild bleiknad. Det hadde ho ikkje tenkt
paa. Ho vart so fortryllt, at ho sagde ikkje
meir, men stod upp og gjekk. Presten stod og
saag etter henne, riste paa Hovudet og tenkte
med seg: 1 henne bur det mange Aander.
Daa Gunhild same Dagen kom inn til Mor
Judith, bleikare og meir modlaus enn nokotsinn,
fann ho ein Framandkar der, ein Sjømann, som
det saag ut til var huskjend der. Ho skvatt
med det same, men tok seg strakst; for dette
kunde ikkje vera Baard. Han var for stygg til
det, meinte ho, og minst 40 Aar gamall. Nei,
det var ikkje Baard helder. Det var Hans Mik-
kelsen, Mannen hennar Ingrid; men han hadde
faret med same Skuta som Baard, og kunde
helsa fraa han. Helsa fraa han —! No kom
det Liv i Gunhild. Ende inn paa Hans Mik-
kelsen, han rømde, men ho etter, spurde, bad,
spurde, og bad, med Ord, med Augo, med sine
trivlande Hender —: kor var han? naar kom
han? hadde han det godt? kvi var han ikkje
med strakst? var han sjuk? hadde det hendt
nokot? var det komet nokot aat han? hadde
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
