Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
með Óláfi konungi þat er eptir var vetrar ok fekk þá leyfi af
honum at fara til Íslandz um sumarit eptir. Skildusk þeir Óláfr
konungr þá með vináttu.
K. 142. Útboð Óláfs konungs.
Óláfr konungr bjósk um várit ór Niðarósi, ok drósk lið at
honum mikit bæði þar ór Þrándheimi ok svá norðan ór landi. En
er hann var búinn ferðar sinnar, þá fór hann með liðinu fyrst
suðr á Mœri ok heimti þar saman leiðangrslið, ok svá ór
Raumsdal. Síðan fór hann á Sunn-Mœri. Hann lá lengi í Hereyjum
ok beið liðs síns; átti þá optliga húsþing. Kom þar mart til
eyrna honum, þat er honum þótti umráða þurfa. Þat var á einu
húsþingi, er hann átti, at hann hafði þat mál í munni, sagði frá
mannskaða þeim, er hann hafði látit af Færeyjum — »en skattr
sá, er þeir hafa mér heitit, segir hann, þá kømr ekki fram. Nú
ætla ek enn þangat menn at senda eptir skattinum«. Veik
konungr þessu máli nǫkkut til ýmissa manna, at til þeirar farar
skyldu ráðask; en þar kómu þau svǫr í mot, at allir menn tǫlðusk
undan fǫrinni. Þá stóð upp maðr á þinginu mikill ok allvǫrpuligr;
sá hafði rauðan kyrtil, hjálm á hǫfði, gyrðr sverði, hǫggspjót
mikit í hendi; hann tók til máls: »þat er satt at segja, kvað hann,
at hér er mikill munr manna; þér hafið konung góðan, en hann
drengi illa; ér neikvæðið sendifǫr eina, er hann býðr yðr, en
hafið þegit áðr af honum vingjafir ok marga sœmiliga hluti; en
ek hefi verit hér til engi vinr konungs þessa; hefir hann ok verit
óvinr minn; telr hann, at sakar sé til þess. Nú vil ek bjóða þér,
konungr, at fara fǫr þessa, ef ekki eru vildari fǫng á«. Konungr
segir: »hverr er þessi maðr inn drengiligi, er svarar máli mínu?
Gerir þú mikinn mun ǫðrum mǫnnum, þeim er hér eru, er þú
býzk til farar, en þeir tǫlðusk undan, er ek hugða, at vel mundu
hafa við skipazk; en ek kann á þér engi deili ok eigi veit ek
nafn þitt«. Hann svarar svá, at — »nafn mitt er ekki vant,
konungr; þess er mér ván, at þú mynir heyrt hafa mik nefndan;
ek em kallaðr Karl mœrski«. Konungr segir: »svá er þat, Karl,
heyrt hefi ek þik nefndan fyrr, ok er þat satt at segja, at verit
hafa þær stundir, ef fundi okkra hefði at borit, er þú myndir
ekki kunna segja frá tíðendum; en nú vil ek eigi verr hafa en
þú, er þú býðr mér liðsemð þína, at leggja eigi þar at móti þǫkk
ok aufúsu. Skaltu, Karl, koma til min, ok vera í boði mínu í
dag; skulu vit þá rœða þetta mál«. Karl segir, at svá skyldi vera.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
