Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 134 —
TIL GÍSLA THÓRARENSENS.
Viö lát móöur hans.
Þá saztu úti undir húsagarði,
en eftir litla stund hún kom í móti
þér, sem að áður varst með sorg í sinni,
og sagði: „Réttu koss að móður þinni".
Og nú er aftur hryggð í huga þér,
en hversu þyngri léttum drengja tárum!
Nú skilst þér, vinur, „einmana" hvað er,
þar einn þú hrekst í dimmum harma bárum;
nú veiztu, hvernig hjartað brjóstið ber,
er blóðið logar þar í djúpum sárum,
og aldrei kemur oftar þig að hugga
þín elsku-móðir, falin dauðans skugga.
Það svíður, — aldrei oftar líta fær
þú augna ljósið fyrsta og skærsta þinna.
Ó, hvað er vorið, meðan moldin grær
á móðurleiði? — Til hvers er að vinna?
Það svíður: — aldrei oftar, vinur kær!
þú athvarf skalt í móður skjóli finna.
— Harmaðu þreyttan þig á nótt og degi
í ])ögn og kyrð, svo hryggðin sigra megi.
HVÍ SKYLDI ÉG EI VAKNA VIÐ? —
Hvi skyldi ég ei vakna við
og verki tömu sinna? —
Veit eg, að stuttri stundarbið
stefin min engir finna; —
en fyrst þú gazt svo góðs til mín,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
