Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Dei tvo sokneprestane Olafsen og Olafson
«Han er kje min bror han!» sa Asbjørn um Olaf.
Dei hadde same far og same mor. Faren, Jørgen Olafsen,
var stortingsmann, grundtvigian, diktar, klokkar i Veøy i
Romsdalen, innflutt frå Gudbrandsdalen.
Det var meir enn 18 år millom Asbjørn og Olaf den
eldste. I ungdomen var Olaf streng pietist, kom jamt
i ordskifte med far sin. Dei yngre syskini var redde han,
han la tyngsla yver heimen, sa Asbjørn.
Dei tvo brørne var i mange måtar ulike. Asbjørn ståka
og bråka og brølte. Det gjorde aldri Olaf. Han var, det
me kjenner han, mild og meir still-farande. Men
stemningsmenneske var dei båe tvo. Romsamt hjartelag hadde
dei båe, og vid-femnande interesser. I taler og foredrag
kunde dei båe yta geniale ting. Uvyrdne kunde dei vera
kvar på si vis. Dei kunde segja kva som helst når det
høvde. Dei sa det dei tenkte, um det so kom på tverke.
Eit friskt ver stod det um dei jamt.
#
Asbjørn vart seint prest. Han vart gift til ein
storgard i Øysterdalen, la teologien på hylla, vart stor-bonde,
:.kog-eigar, veide-mann, hunde-kjennar. Jamvel etter han
tok preste-tenesta, fekk han permisjon til å vera domar
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
