Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Ivar Aasen
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
I 1852 steig han fram for aalmenta med sin
norske tanke.
I eit „fritt Norig“ skulde nordmennane skrive
norskt, liksom fleirtale av dei tala norskt. For de
kunde no Aasen segja trygt: norskt var eit maal,
og kunde bli eit fint maal. Og so var norskt
dertil just de maale som fraa gamalt av hadde retten
i Norig.
Han hadde tenkt saki vel igjenom. Han visste,
at um ein fær øydelagt de maale eit folk eig og
gjenom hundrad- og tusundaar hev arbeidt seg
upp, so kann ein aldri gjeva dette folke noko
jamgodt i staden. Aa tyne maale for eit folk er aa
gjeva de folke eit ulivssaar. De var ei aalvorssak
for Norig aa faa upp att sitt norske maal; og til
de skulde folke bruka fridomen sin, so sant som
de elles vilde liva.
Ein kunde „fornorske dansken“, vart de sagt.
Men Ivar Aasen var den maalkunnige mannen.
Han visste at kvart maal hev sine lovir. Aa blande
danskt med norskt vilde ikkje føre lenger enn de
hadde ført til denne tid.[1] Eller blandingi vilde
sprengje maale og gjera de til ei unorsk-udansk
maalrøre. „Den eneste sikre udvei for os vilde
være at anlægge en aldeles norsk sprogform“, skreiv
Aasen, „saaledes at formbygningen dannedes efter
en eller flere af de bedste dialekter, og
sprogstoffet dannedes ved det almindelige norske ordforraad
med stadigt hensyn til det gamle sprog“. Daa fyrst
„havde vi noget som det var umagen værdt at
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
