Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
for aalmenta, men hev eigna dikti til den avlidne
broren hennar; men til Ida skulde dei heita, for
det er hennar bilæte, som sviv yver desse bladi;
unemnd er ho med alle stader; den pinefulle
røynsla renn som ein graatande bekk i sjæledjupet
hans og strøymer ut rett som det er i lindrande
rytmar. Han hev ingi trong til aa røma fraa
sorgi; minne er daa den einaste lukka hans, og
det fylgjer etter han, kvar han gjeng, — i den
stille vaarnatti langs med surlande elvar, um
høg-sumaren paa skuggerike stigar, der alvarne kikar
fram, gissar hans lengsel, kviskrar tunglynde ord
i øyra hans og spør, kvifor han er aaleine,
O, søde røst, hvi vækker du
min hemmelige smerte nu
i disse stille lunde.
Min mund er lukt, mit aag er tungt,
der findes intet hvilepunkt,
hvor savnets orm kan blunde.
Sorgi vert meir enn innhaldet av hans
tunglynde, meir enn det aldri vikande emnet for dei
saare songarne hans, — ho vert kjelda til
guds-hugen hans; verken skirer smaatt um senn hjarta
hans, livsverdet flytter yver fraa det timelege
von-brot til den ævlege fred. Denne skiring hev han
gjeve ei dj up og fager form i diktet Vaarstemning:
Han skildrar, korleis vaaren kjem, — med
langsame stig lyt vinteren vika; men idag hev soli ein
ny varme, og dei fyrste knupparne hev broste;
alle som kann vera glade, helsar det vaknande liv,
— stirer i lufti, der lerka sviv — og fær ein ange
fraa dei unge blad;
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
