Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VI. Fortællinger og digte - 96. Viking Varberg. Av Andreas Austlid. Med billede av Vilh. Peters
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
krana 1 Han maatte smila daa, kor sint lian var. Han var
stygg-vakker. Han dansa for augo mine so det gruste i
meg — endaa.
— Endaa, no var eg komen ned att til folk. Eg sat
i stova lians Knut i Katle. Hildegunn, kona i huset,
hadde sagt ho vilde fortelja meg soga um Viking Yarberg.
Her kjem soga haus. Ho kjem noko avstubba, etter
minnet. Eg let Hildegunn tala.
«Han Viking var bror min. Det var so for-livande
ein unge — plent som ein utamd fole. Og slikt tel! Men
so god i botnen. Det gjeng varmt igjenom meg, kvar gong
eg kjem i hug den guten.
Straks han slapp for presten, vilde han ut. Han for
paa fiske. Det var i den tid vaarsildi seig inn langs heile
havkanten — ei 30—40 aar si dan — og alle, baade gamle
og unge, skulde til havs og tena pengar. — Aa ja, han
kom att, og hadde tént pengar og. Men han kunde
fortelja at han hadde vore paa havsens botn. Han hadde
kvelvt baaten yver seg — tett fram-med fartyet, som
laag til ankers. Daa saag han baaten upp-yver seg som
ein liten myrk prikk. Men daa han skaut i høgdi att,
hogg han tak i ankerlekkja, og heldt seg der til det
kom folk
Sumaren etter var me uppe i Rindame og slo, han
og eg. Nedanfor er svære svadberg, og upp-yver oss hekk
desse svarte sund-rivne fjellgardame, likesom dei vilde detta
ned; me heldt paa i ei liti dæld. Daa losna eit- bergfall.
Me høyrde smellarne og saag steinklumparne for gjenom
lufti, So kom skrida, so mjølrøyken stod. Aa røma undan
var uraad. Daa kom Viking og klemde meg inn i fanget
sitt og ropte: «Du kjem som ein glupande ulv og vil sluka
baade meg og syster mi; men eg trur min Gud so vel at
han vil berga oss!» So sprang me upp nnder eit lite hæve
ovst i dældi, og kurde oss ihop og slo kross. No hugsar
ikkje eg meir, anna ein fæl dur og mange svarte
Gruste, av grysja: grosse. — Téi: grund, stof, kraft og mod. —
Kind eller r in (te: jordryg. — Fjellgard: fjeldrække. — Dæld:
liten dal.- Hæve: skjul (hytte, linle, eller slikt).
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
