Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
fram. For attanfor dalen er eit himmelhøgt og liengbratt
fjell, som ingen er god til aa koma yver eller gaa ikring.
Me for nt-yver, og var reint fortusta paa alt det me
saag, og undra oss yver kor mykje stort det kjem fraa Guds
skaparkand. Men naar me tenkte paa framtidi, var me
ottefulle og tunge i liugen; for me visste kje kva det
skulde verta til med oss. Fraa skipet hadde me fenge berga
i land lite grand mat. Den sparde me paa mest me kunde,
og aat berre ein gong um dagen. Soleis veikna me mei r og
meir, og den eine etter den andre tærdest burt og slokna.
ICvar gong ein hadde doytt, tvo me liket og sveipte det
inn i lintv som hadde reke i land, og jorda det utmed
liavlcanten.
Til slutt var eg att aaleine. Daa eg hadde jorda den
siste av felagarne mine, kasta eg meg ned paa marki og
storgret, og ynskte: «Gjev eg heller hadde maatt falle fraa
fyre dei hine! — so hadde dei tvege meg og jorda meg.
No er det ingen att som kann stella liket mitt naar eg hev
andast.» Soleis vart eg liggjande ei lang stund og gret.
Endeleg reiste eg meg upp att og tok til aa grava ei djup
greft aat meg sjolv. «Naar eg vert sjuk,» tenkte eg, «og
kjenner at det lid aat med meg, vil eg leggja meg ned i
denne grefti og døy der. So kjem vinden og føykjer sand
attyver grefti, til han hev jorda meg.» Daa eg hadde gjort
grefti ifraa meg, bar eg til aa laata ille yver meg sjolv for
di eg hadde havt so lite vit og gjeve meg ut paa ei slik
ferd, — eg som aatte so mykje gods at eg ikkje var god
for aa faa øydt upp det halve ein-gong, um eg livde aldri
so lenge.
Medan eg no sat der innmed gravi mi og berre venta
paa dauden, kom eg til aa sjaa burt imot den vesle elvi
som rann inn i helleren under det flogbratte fjellet, og den
allgode Gud skaut ein tanke i hugen min. «Denne elvi,»
sa eg med meg, «maa ha ein os, likso vel som eit utspring.
Einkvar staden lyt ho koma fram att paa hi sida aat fjellet,
og kann benda ho daa gjeng gjenom bygt land innan ho
fell ut i sjøen. Kettaste raadi er visst at eg gjer meg ein
Fortusta: forundret. — Tvo, fortid av tvaa, vaske. — Flog-
brntt: svxrt brat.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
