Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
ST
Eit og anna fekk han retta på med det gode, men
han gjekk ogso myndugt fram, dersom -det galdt.
Han kom mindre godt ut av det med dei han som
embetsmann hadde over seg. Han var hallingdøl
med hug og hått, men vilde ta bøndane på si vis
og til si tid. Han la seg upp i all slags verksemd
og dreiv ogso som bonde, som eg seinare skal for-
telja um her i boki.
LY NO ETTE, MARGIJIT!
På dei tider hr. Ole var sokneprest, vigde han
tvo gamle folk i Äl kyrkje. Dei var både halte og
skakke båe tvo og hadde ikkje noko å leva av, anna
dei gjekk og bad seg i bygdane her.
Då hr. Ole hadde halde brudetalen og heldt på å
lesa upp vigselritualet, skumpa brudgomen til bruri
med olbogen og sa:
«Ly no ette, Margjit, du æ so stutt i de, du
Margjit!» («Stutt i seg» o: klen til å skjøna og
hugsa).
LARS RANDEDOKKEN
Lars Randedokken budde svært avsides på ein
gard i Kvinnegardslien, i Älsgjeld. Ein vinter var
han komen tå rekningi når det galdt dagtalet, so
han var ein dag fyre andre kristne menneskje. Det
var ved joletider, og i den tru at det var joledags
morgon” tok Lars ut på kyrkjeveg.
Komen eit stykkje på vegen møtte han nosingane
— (folk frå Nos-grendi), som skulde i skogen etter
joleved. Då vart Lars arg og tok hardt til ords,
ja han banna på dei «heidningane» som för til
skogs joledagen. — Og so viss var han på at rek-
ningi hans var rett, at han gav seg ikkje før han
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
