- Project Runeberg -  Misterje /
119

(1914) Author: Knut Hamsun Translator: Justyna Paszkiewiczówna
Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
  Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |   

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - VIII

scanned image

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.

nie wymówiła słowa. Kiedy mijali cmentarz, Nagel
przerwał milczenie, wychwalając doktora i jego
żonę. Nie odpowiedziała nic. Tymczasem piękno
i cisza nocy upajały go coraz więcej, budząc zmy-
sły, tak że w końcu oddech jego stał się przery-
wany, a oczy się zamgliły. Ach, jak wspaniałe są
te białe noce! Odezwał się głośno:

— Niech pani spojrzy na ten łańcuch gór!
Jak wyraźnie rysują się na tle nieba! Tak mi dziś
błogo na duszy!.. proszę, niech pani będzie dla
mnie pobłażliwa... proszę bardzo! Jestem zdolny
popełniać dziś szaleństwa... i to z nadmiaru SZCZzĘ-
ścia! Czy pani także wesoło? Tak, pani również
musi być wesoła!.. słyszy pani, co mówię? Tak
gorąco pragnąłbym sprawić pani jaką radość —
zrobiłbym wszystko, czegoby pani zażądała. Niech
mi pani wierzy! Bóg świadkiem, że zasługuję na
wiarę! Niech pani spojrzy na te sosny, na kamie-
nie i na kępki ziemi, na jałowce. W nocnym oświe-
tleniu wyglądają jak ludzie. Noc tak jasna, pełna
świeżości; nie przygniata duszy dziwnym przeczu-
ciem, nie budzi tajemniczego strachu. Czy pani się
gniewa? Nie! Pani nie ma prawa gniewać się na
mnie! Jestem dziś tak szczęśliwy! Doznaję wraże :
nia, iż w duszy mojej rozlega się śpiew aniołów.
Czy pani mnie się boi?

Stanęła. Dlatego właśnie zapytał, czy się go boi.
Z uśmiechem patrzyła na niego ciemno -błękitnemi
oczami. Potym spoważniała i rzekła:

— Tak często myślałam o tym, jaki z pana
dziwny człowiek.

Powiedziała to, nie ruszając się Z miejsca
i wciąż patrząc na niego. Przez całą drogę mó-
wiła głosem jasnym, trochę drżącym, jak gdyby
się czegoś bała i jakby rownocześnie było jej za
wesoło.

119

3
[3
b
Ę

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Project Runeberg, Fri Jan 12 03:45:30 2024 (aronsson) (download) << Previous Next >>
https://runeberg.org/misterje/0129.html

Valid HTML 4.0! All our files are DRM-free