Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
44
sóla.rljóð
safn v
skriptam ok i iðrun. — 434—6: Hjer er átt við contritio
cordis, sundurkramning hjartans, sem er undanfari
iðrun-arinnar, sbr. Sálm. 51, 19 (Vulg. 50, 19): sundurmarið og
sundurkramið hjarta (cor contritum et humiliatum Vulg.)
munt þú, ó Guð, eigi firirtita. — i sega: (af segi karlk.) =
í smástikki.
442 hrgggvari: hjer er bersínilega átt við »hrigð til
iðrunar«, »Guði að skapi«, sein »verkar afturhvarf til
hjálpræðis«, sbr. 2. Ivor. 7, 9—10, og gefið í skin, að
mælandinn hafi iðrast á síðustu stundu. — 444-5 tunga
— til trés metin: eiginlega ,metin jafngildi trjes’ (sbr. meta
til þriðjungs pennings Dipl. Norv. IV 328), þ. e. stirð sem
trje. — 446 at: o: að tungunni; likaminn kólnar smátt og
smátt að utan inn á við að tungunni. — utan: með
stuttum liljóðstaf i firra atkvæði, ingri mind firir útan,
sjá Finnur Jónsson, Skjaldesprog 122. bis.
454—6 Sainbandið bendir til, að þau vötn, sem hjer
eru nefnd, sje sama og kallaðir eru Gylfa straumar í 42.
og sjór í 43. erindi; þvi getur varla komið til mála, að
lijer sje að ræða um fjalla-vötn, vötn á fjöllum uppi.
P. (Ivvad 146. bls.) hefur, að þvi er jeg higg, skilið rjett
orðin luktust fgrir mér saman; þau þiða sama sem hurfa
sjónum minum (eiginl. runnu saman i einn púnkt til að
sjá), sbr. Landn. 1843, bls. 2910: en er upp lauk firðinum,
Egils s. F. J. k. 27, 20: en er þeir sá firðinum upp túka,
um hið gagnstæða. Enn sje þetta rjett, virðist ljóst, að
vfjaltaa. í hdrr. er ekki annað enn nírri ritháttur firir
fjarla, þ. e. ,í fjarska’, ,langt burtu’. Um ritháttinn sbr. 46
og valla firir varla. Annars kemur y>fjatla«. = fjarla firir í
Stokkh. Hom. 11612 (eigi fjalla — ,nær’), og þar er einnig
ritað valta firir varla á bls. 1214. Hugsunin virðist vera:
Þegar sálin er skilin við líkamann (»kölluð frá kvötuma
45°), »hverfur« hún út í himingeiminn svo langt, að
sjór-inn eða fjörðurinn, sein sást frá banasænginni, likst saman
og hverfur sjónum hennar i fjarska. Pessu er nákvæmar
líst i næsta erindi.
461 Vánarsljarna: er víst rjett skírt af P. Kvad 146:
»stjarna vonarinnar, sem fligur burt frá brjóstinu, er
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
