Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
90
90 UM ÍSLEN’DINGASÖGUR 102
ungsskuggsjá. Þeir höfundar, sem nafngreina sig, eru
fljót-taldir. ÞaS eru helst hinir elstu, sem rituðu á 12. öld eða
á takmörkum 12. og 13. aldar: Ari fróði og líklega
Sæ-mundr fróði, Eirikr Oddsson að öllum likindum,
Þing-eiramunkarnir Karl ábóti, Oddr og Gunnlaugr og að
lík-indum Styrmir, sem stendur i nánu sambandi við
Þing-eiraklausturshöfundana, ef liann er sonur Kára
Runólfs-sonar, sem var ábóti Þingeiraldausturs 1181—87, og
upp-alinn i klaustrinu, eins og Hannes Þorsteinsson hefur
leitt sterkar likur að (Skirnir 1912). Nikulás ábóti (d.
1159) virðist og liafa tilgreint nafn sitt í riti sínu
„Leiðar-vísir og borgaskipan", og Gizurr Hallsson (d. 1206) i
ferða-sögu sinni (Flos peregrinationis), sem var skrifuð á latinu.
Allir þessir menn eru klerkar nema ef til vill Eirikr
Oddsson. Á 13. öld eru það að eins fáeinir menn auk
Styrmis (sem þó má að nokkru telja til 12. aldar), sem
hafa ritað með nafni, helst þiðendur lieilagra manna
sagna (svo sem Brandr Jónsson, Runólfr Sigmundarson,
Grimr Hólmsteinsson, .Tón hestr), alt klerkar. Á 14. öld
er það einkum Arngrimr ábóti, sem virðist skrifa undir
nafni ■—- rit hans var upphaflega á latinu — og svo tveir
þiðendur heilagra manna sagna, Bergr Sokkason og Árni
Lárentiusson, lika klerkar. Vjer sjáum á þessu, að það
eru ifirleitt aðeins klerkar, sem segja sjálfir til sin sem
höfundar, og þó einkum klerkar á 12. öldinni. Á 13.
öld-inni, þegar flestar íslendingasögur verða til, er það
hrein-asta undantekning, að höfundar segi til nafns sins. Það
að þeir, sem færðu Islendingasögur í letur, láta ekki uppi
nafn sitt, sannar þvi als ekki það, sem Heusler vill láta
það sanna, að þessir menn hafi ekki viljað eigna sjer
sögurnar, af þvi að þær hafi verið áður til i munnlegri
frásögn og skrifararnir hafi ekki átt annað i þeim enn
uppskriftina. Þeir, sem first rituðu sögurnar, geta vel
verið sannir höfundar sagnanna, þó að þeir filgdu þeim
almenna sið að greina ekki nafn sitt. Enn af þvi að þeir
segja ekki til nafns, leiðir hins vegar það, að vjer vitum
ekki, hverjum vjer eigimi að þakka fyrir þessi
snildar-verk, sem eru liin mesta príði bókmenta vorra. Höfund-
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
