Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Tore Ørjasæter: Digte - Ettersumar
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
DIGTE.
ETTERSUMAR.
Naar høgsumar’n er paa sitt høgste og lint paa hall
mot hausten han stillnar sval og andar ut all!
Daa hender det noko i hug og natur,
etter ville våar, etter seinhaust-kaar,
etter harde vinter og frostaar!
D’er noko i mannen som svingar og snur,
nåar aaret det langsamt og lint dreg ande
og andar sin venleik ut over lande’:
ein lettings-sukk stillt gjenom hug og natur.
Og elvane magrast og stillnar med sylvsped klang,
og spinkjen men fast er høgfossen midt i sitt sprang.
Det er som han knip att sin strenge munn
og kvesser sitt maal, med si straale av staal,
med eggmyrke staale av djupaal.
Han skjer seg ned gjenom berghard grunn
og slipar sitt far med haust-skire klaarstraum
og kvennane lengtar og saknar sin vaarflaum
te mala det mergsterke kornet sund.
No mognast det merg i korn og liv i kvinnebarm,
og tanken i mannsens sjel han vidar seg varm
og mogen og fast og full av handlingskraft
etter valne tid og uvunnen strid,
etter viljedvale og daudrid!
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
