- Project Runeberg -  Samlade vitterhetsarbeten af svenska författare från Stjernhjelm till Dalin / 14. Johan Runius, Olof Broms och Olof Lindsten /
177

(1856-1878) [MARC] With: Per Hanselli
Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
  Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |   

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Johan Runius

scanned image

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.

LUI.

ln8inuation8-8krifft til professoren Carl Lundius.

Porsitan audaces, vir magne, fatebere motus
Et male formatos, qoos capis aure, sonos.

Si tamen es, quod te suffragia cuncta bonorum,

Quod tua fama facit, quod tna facta probant,

Exemplum summæ, rniseræ virtutis asylum,

Quem quoque miratrix Svecia tota canit:

Nil, spero, admittes tanto non nomine dignum,

Sed veoiam timid is a usi bus ipse dabis.

Hine oculis iodigna tuis quæ carinina scripsi,

Non dubito plaeida quin quoque mente feras.

Forte magis calamo, genitore su persti te, possem,

Nunc valeo quantum me tnea fata sinunt.

Subvolat affeetu mea mens ad culmiua Pindi
Illita, sed visco quid queat hic avis bæe?

Prona quidem natura parens non dona negavit,

Attamen his remoram cæca noverca facit.

Ad te, Mæcenas, ad te me confero supplex,

Fac tua, re pateat, quid queat alma manus.

Luna prius eum sole globom concrescet in unum,

In nov convenient æther et orcus idem,

Quam mibi non roaneat vem* randa memoria viri,

Me vel ad antipodes sors vagabunda ferat

Ein jeder wurde mein umb meiner Thorbeit lachen,

Ob ich der Wissenschafft so mancher sebweren Sprachen
Verme8sner Weise mich zu rubmen solte wagen,

Und wusste nichts als nor von grossen Fehlern sagen.
Weil aber mein Gemuth und Regung der Begierde
Sich nicht entbalten kan des Sebnens soleher Zierde,

So gantz anmutbiglicb in deren Rede blubet,

Die sich von Jugend aof um dieser Kunst bemuhet,

Der Anmuth sich so leiebt als Hoffart tbut entdecken,
Gleich wie des Feuer kan sicb nimmer nicht versteckeo:
Drumb hoff icb, (es sey denn, ich solte mich betriegeu,)
Dass meine Kobnheit wird gelindes Urtbeil kriegen.

XIV: 12.

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>


Project Runeberg, Tue Dec 12 01:11:40 2023 (aronsson) (download) << Previous Next >>
https://runeberg.org/svsf/14/0191.html

Valid HTML 4.0! All our files are DRM-free